Boek der namen

Rechercheur Joe Cashin heeft na een fout gelopen schaduwoperatie waarbij zijn partner om het leven kwam, moordzaken de rug toegekeerd. Hij heeft zich teruggetrokken in het kleine Zuid-Australische kuststadje Port Monro waar burenruzies de enige rustverstoorders zijn.
Wanneer een vooraanstaande inwoner, Charles Bourgoyne, vermoord wordt, neemt hij dan ook tegen zijn zin de leiding van het moordonderzoek op. Al snel worden drie jonge aboriginals verdacht van de moord, maar hun arrestatie draait uit op een bloedbad: twee verdachten komen om, de derde pleegt kort daarna zelfmoord.
Zowel politie als de andere betrokkenen schijnen best tevreden met de afloop. Enkel Cashin is niet overtuigd van de schuld van de drie en graaft dieper in het politiek gevoelige dossier...
Peter Temple levert met De gebroken kust een prachtig boek af, waarin het niet zozeer om de spanning draait dan wel om de meesterlijk opgebouwde sfeerschepping. Joe Cashin wordt akelig levensecht neergezet: de fysieke en psychische wonden die hij opgelopen heeft, maken van hem een erg melancholische man die zich schijnt te koesteren in zijn eigen lethargie maar die toch nog genoeg vuur in zich heeft om zich opstandig te tonen tegenover het racisme dat is doorgedrongen tot in de kleinste poriën van de maatschappij.
Voor de spanning hoef je dit boek niet te lezen maar je blijft wel benieuwd naar de afloop. Peter Temple laat er vanaf het begin geen twijfel over bestaan dat er een reukje zit aan de aanvankelijke beschuldiging van de aboriginaljongeren. Het gedrag van de andere spelers (Erica Bourgoyne met haar bodyguard, de arrogantie van Hopgood...) doen vermoeden dat het niet zo eenvoudig kan zijn en dat er veel meer aan de hand is. Het slot komt erg abrupt en Temple besteedt niet al te veel woorden aan de erg verregaande gevolgen die dit verhaal ongetwijfeld moet hebben? voor heel de gemeenschap van Port Monro.
Een minpuntje is wel dat Temple je zoveel verschillende namen voorschotelt dat je soms de draad kwijtraakt. Dit zou een probleem kunnen zijn indien je het boek over een iets langere periode leest.
Lezers voor wie Lee Child’s Jack Reacher-reeks het summum van leesplezier is, zullen aan De gebroken kust niet veel plezier beleven: de actie blijft beperkt tot de arrestatie van de verdachten en de ontmaskering van de echte daders. Qua snelheid (of beter traagheid), melancholische sfeer en misdaadmotief kom je niet onder de vergelijking uit met Val McDermid’s De terechtstelling. Hoe verwerpelijk en gruwelijk de misdaden in beide boeken ook zijn, ze leveren boeiende lectuur en rijke hoofdrolspelers op!
Temple levert met De gebroken kust het bewijs dat je met een minimum aan spanning toch een erg boeiende misdaadroman kan schrijven.