Over wat de mens beweegt...

Miranda Paraíso, erfgename van de oprichter, Martín Ordiales en boekhouder Muriel zijn de drie partners van een bouwbedrijf in het Noord-Spaanse provinciestadje Breda. Ordiales’ conservatisme staat Miranda’s grootse plannen in de weg. En dus moet hij uit de weg worden geruimd. Miranda doet hiervoor beroep op een man die bekend staat om het gemak waarmee hij huisdieren doodt in opdracht van hun eigenaars. De man aanvaardt de opdracht, neemt een voorschot aan, maar nog voor hij zijn opdracht kan uitvoeren wordt Ordiales vermoord. Gedeeltelijk uit wroeging, gedeeltelijk uit angst schakelt de would-be huurmoordenaar, de pianist uit de titel, detective Ricardo Cupido in om de ware toedracht te achterhalen.

Het uitgangspunt voor deze thriller is op zich al zo origineel dat het zonder veel moeite de concurrentie in het stof laat bijten. 1-0 voor Fuentes. Maar voor Fuentes is het hele moordverhaal slechts een opstapje om de lezer onder te dompelen in een verbijsterend staaltje van inzicht in de menselijke psyche. Eugenio Fuentes houdt iedereen die de midlifecrisis is doorgekomen een spiegel voor.
Alle personages in het boek zijn getekend door het leven. Tegenslag, onkunde of foute keuzes, niet uitgekomen dromen, tegenwerking... Fuentes observeert en registreert. Met een schijnbaar onuitputtelijke voorraad aan treffend accurate beelden weet Fuentes keer op keer de drijfveren van zijn personages te duiden, zonder ooit een oordeel te vellen.
De handen van de pianist is doordrongen van melancholie, zonder op enig moment te vervallen in klef melodrama. Het is een eerlijke en weldoende melancholie – qua gevoel vergelijkbaar met wat de IJslandse groep Sigur Rós in hun film Heima je laat meemaken - waarmee hij de dingen in het juiste perspectief plaatst en de lezer verplicht zich vragen te stellen bij het menselijke ras, om zich alvast iets bescheidener op te stellen in deze wereld. De menselijkheid die de pianist steeds weer vaststelt in de ogen van de veroordeelde huisdieren onderstreept dit.

Fuentes schrijft vaak in erg lange zinnen waarbij de ene bijzin de andere voor de voeten loopt. Soms kan je niet anders dan bepaalde zinnen een paar keer opnieuw lezen om de juiste structuur ervan te vatten. Meer dan eens kom je dan tot de conclusie dat wat je leest haast poëzie is en ben je bijna beschaamd voor je aanvankelijke ergernis. Waarschijnlijk is een pluim voor de voortreffelijke vertaling door Rikkie Degenaar dan ook niet ongepast!

Laat je niet misleiden door het al te eenvoudige “Detective Ricardo Cupido-reeks”-label. De handen van de pianist is geen klassieke thriller maar een meesterlijke psychologische roman onder het mom van een whodunit. De plot is bijkomstig en de uiteindelijke afwikkeling lijkt je zo voor de voeten geworpen te worden. Over spanning spreken zou wellicht ongepast zijn. Eugenio Fuentes verbluft!