Vlaanderens hoop in bange dagen

Een sinds jaren dagelijks weerkerende nachtmerrie waarin een ouderpaar wordt vermoord en hun baby ongemoeid wordt gelaten: politie-inspecteur Sara Fontaine’s leven is een hel geworden.
Andreas Lens’ huwelijk staat op springen: heel zijn leven wordt overschaduwd door de moord op zijn ouders toen hij nog baby was. Andreas’ vader was inspecteur bij de Oostendse politie. Als vriend van Andreas weet de zoveelste psycholoog die Sara opzoekt beide zaken te koppelen. Andreas en Sara gaan op zoek naar de ware toedracht, op zoek naar verlossing en een nieuw leven. Door Sara’s schets van de moord aan alle collega’s van zijn vader te bezorgen werpt Andreas de steen in de vijver. De reactie blijft niet lang uit...
Wie zich ooit de moeite heeft getroost, of beter, wie te lui was om weg te zappen na een aflevering van de Vlaamse TV-series Aspe of Team Spirit kan misschien ooit de naam Piet Baete zijn tegengekomen als scenarioschrijver. Na alle Aspe’s dacht Baete blijkbaar: dit kan ik ook! En hij heeft gelijk...
De introductie van de hoofdpersonages Andreas Lens en Sara Fontaine is een zware klus om door te komen, vooral als je jezelf had verwacht aan een zoveelste Aspe/Deflo kloon. Baete heeft zich duidelijk erg verdiept in de psychologie van zijn karakters. Te duidelijk misschien: bij momenten heb je haast de indruk een cursus van een eerstejaarsstudent psychologie in de hand te hebben. Verbaas je er niet over wanneer de naam Desmond Morris plots uit de diepten van je geheugen komt bovendrijven. Geloofwaardig? Jazeker, zonder enige reserve. Leesbaar? Iets te veel van het goede, een betere dosering van alle kommer en kwel was misschien wenselijk. Maar de karakters staan er wel.
Naarmate het verhaal vordert slaagt Piet Baete er in om de vaart op te drijven. Alle personages worden steeds degelijk psychologisch uitgewerkt op een minder opdringerige manier en hun handelen voelt erg natuurlijk aan.
De verwijzing naar Desmond Morris mag dan misschien door sommigen op enig wenkbrauwgefrons worden onthaald, Piet Baete wordt allengs beter en beter: het messcherpe woordenspel tijdens de ondervraging van Andreas Lens door Sara’s verloofde, hoofdinspecteur Gauthier Seynhaeve en Sara’s interventie hierbij doen denken aan de stijl van Ian Rankin. Het bezoek van Sara Fontaine aan onderzoeksrechter Ghysselbrecht met zijn hautaine houding lijkt op zijn beurt een minihommage aan Jef Geeraerts. De bitterharde ontknoping tenslotte verdient ook een vermelding voor originaliteit.
Piete Baete is dan misschien niet de eerste scenarist die een stapje verder gaat. Waar de meeste scenarist-auteurs vooral erg filmisch schrijven (bv. Raymond Khoury’s De laatste tempelier) met vooral aandacht voor de actie en de setting slaagt Baete er in om zijn karakters beter uit te diepen dan gebruikelijk. En dat levert meteen een verhaal op met een mooie lange afdronk. Niet perfect, maar stukken beter dan gemiddeld. Dromen van de dood, een aanrader! Piet Baete, een naam om in de gaten te houden!