Sneuvelen op de eindstreep

De dood van zijn zoontje Matt zo’n twee jaar geleden luidde voor rechercheur Terry Naughton het begin in van een totaal ander leven. Zijn huwelijk met Ardith, moeder van Matt, liep op de klippen en Terry zocht soelaas in tequila. Een half jaar daarvoor was hij overhaast gaan samenwonen met Melinda Vickers, de ex van collega Ishmael Jordan, en hun 9-jarige dochter Penny. Ondertussen probeerde hij zijn parallelle relatie met Donna Mason, tv-journaliste bij CNB, voor haar geheim te houden, zich er goed van bewust dat vroeg of laat de bom moet barsten.
Terry is hoofd van de afdeling Misdaden Tegen Kinderen bij de politie in Orange County, California. Kinderen zijn heilig voor Terry en wee de persoon die zijn handen niet van kinderen kan afhouden. Hij roept dan ook alle hens aan dek wanneer een zieke geest kinderen ontvoert om ze vervolgens enkele uren later onaangeroerd maar getooid in een engeltjesgewaad met een zwarte gesloten kap over het hoofd getrokken weer vrij te laten. Gevreesd wordt dat Horridus het hier niet bij zal laten en spoedig zal overgaan tot ergere zaken. Midden in de jacht wordt Terry echter geconfronteerd met voor hem erg compromitterende foto’s en wordt hij verplicht op non actief gezet. Ondanks het feit dat hij niet meer in functie is en zijn meeste ondergeschikten hem de rug hebben toegekeerd, tracht Terry zowel Horridus als de persoon die het op hem gemunt blijkt te hebben een halt toe te roepen.

De engeltjes van Horridus is een grootse serial-killer waarbij de gelijkenissen met Thomas Harris’ De schreeuw van het lam talrijker zijn dan de verschillen. Toch is De engeltjes van Horridus geen goedkope kloon ervan. Het privé-leven van Terry Naughton, of eerder zijn gebrek hier aan, zijn voor Parker minstens zo belangrijk als de jacht op Horridus. Het verhaal wordt - met uitzondering van de Horridus-scènes - volledig vertelt vanuit het ik-standpunt van Naughton, en dat werkt hier beter dan ooit. Alle personages die rechtstreeks bijdragen aan Terry’s privé-leven zijn dan ook verbazingwekkend gedetailleerd, natuurgetrouw en geloofwaardig uitgewerkt. Dit aspect alleen al tilt dit boek ver boven de middelmaat uit!
Het is zeker niet het geval dat Parker om dit doel te bereiken zijn lezers aan het lijntje houdt met ellenlange essays over de personages in kwestie.

De engeltjes van Horridus blijft altijd vlot leesbaar en erg spannend. Parker houdt de snelheid meesterlijk in stand doordat hij het onderzoek naar Horridus vlot laat verlopen. Al snel is een betrouwbaar FBI-profiel beschikbaar en wordt er regelmatig resultaat geboekt zodat Terry en Horridus elkaar zelfs bijna mislopen nog voordat de finale van start kan gaan.

De engeltjes van Horridus is tot op het laatste moment probleemloos op koers om vijf sterren af te dwingen. De ontmaskering van de persoon die Terry’s leven en carrière via de compromitterende foto’s vroegtijdig de das wil omdoen is na deze demonstratie van meesterschap des te meer onbegrijpelijk. <SPOILER> T. Jefferson Parker wil de lezer doen geloven dat juist de begripvolle Melinda, die er de gigantische som van $ 30.000 voor over heeft om wraak te nemen op Terry wegens zijn ontrouw met Donna. En dat ze voor dat bedrag door uitgerekend Horridus himzelf een setje gephotoshopte foto’s ineen laat knutselen waarvoor ze hem dan eerst ook nog eens het basismateriaal moet leveren in de vorm van oude foto’s van Terry die ze moet stelen uit het huis van Terry’s ex. Als Parker ons dan ook nog eens het hele boek lang probeert te overtuigen van Terry’s goede intuïtie, maar dat hij überhaupt niets merkt van Melinda’s plannen??? Sorry, onzin!

Als donderslag bij heldere hemel kan het tellen, maar het (te?) voor de hand liggende motief van Ishmael Jordan om zichzelf ten koste van Terry Naughton op de troon van de sheriff te hijsen is dan misschien niet zo spectaculair en misschien wellicht een klein beetje cliché, het zou de zorgvuldig opgebouwde geloofwaardigheid van De engeltjes van Horridus tenminste niet aangetast hebben! Nu lijkt het alsof Salieri de laatste noten mocht schrijven van Eine kleine Nachtmusik. Ondanks deze onbegrijpelijke en nodeloze schoonheidsfout blijft De engeltjes van Horridus een onbetwiste aanrader als je hem tenminste nog op de kop kunt tikken.