Mislukte kruising Baldacci/Brown

Acht jaar geleden werd Wes Holloway bij een aanslag op president Lee Manning door een afgeketste kogel in het gezicht zwaar verminkt. Maar wat erger was, is dat Ron Boyle, de beste vriend van Manning hierbij om het leven kwam. Als assistent van de president was Wes namelijk verantwoordelijk voor de aanwezigheid van Boyle in de wagen van het presidentiële echtpaar...
En dan duikt de doodgewaande en begraven Boyle plots voor de ogen van Wes op in Maleisië tijdens een toespraak van inmiddels ex-president Manning. Samen met zijn vriend/advocaat Rogo en journaliste Lisbeth tracht Wes het mysterie op te lossen, waarbij ze op een opgeloste kruiswoordpuzzel stuiten met gecodeerde aantekeningen van Manning. Was de aanslag op Manning gericht of was Boyle wel degelijk het juiste doelwit? Bovendien worden ze op de hielen gezeten door twee FBI-agenten en Nico, de ontsnapte labiele dader van de aanslag op de president.

De plot van Fatum op zich is best boeiend maar Meltzer slaagt er niet in om zijn materiaal om te toveren tot een pageturner. Meltzer tracht de spanning er in te houden door de (te) vele korte hoofdstukken (116+ epiloog voor 554 blz.!) in de meeste gevallen met een cliffhanger af te sluiten en het daarop volgende hoofdstuk de setting te verleggen zodat je telkens verplicht op je honger blijft zitten. En dat gaat snel vervelen.

De belangrijkste personages zijn ook niet al te geloofwaardig. Zo is er moordenaar Nico die blijk geeft van een dusdanige beïnvloedbaarheid dat het lijkt dat je te doen hebt met een kleuter van 5 die wel ongelooflijk trefzeker met een pistool kan omgaan. Zijn godsdienstwaanzin is eigenlijk een beetje lachwekkend. De rol van Nico doorheen het boek is bovendien overbodig.
Wes Holloway, met alle begrip voor de sociale problemen die zijn gelaatsverminking met zich meebrengt, is ook al niet dé sterke persoon die je kan overtuigen om het tot presidentsassistent te kunnen schoppen. Hij laat rijkelijk zijn tranen vloeien als hij met zijn verminking geconfronteerd wordt. Vooral na Nico’s ontsnapping wordt hij ook als een psychiatrisch patiënt behandeld door zijn medestanders. Het hoeven natuurlijk niet allemaal Jack Reachers te zijn, maar wat betreft Holloway overdrijft Meltzer langs de ander kant...

Wat mij persoonlijk nog het meeste stoort zijn wederom de achterflapvermeldingen. “Washington herbergt een tweehonderd jaar oud geheim”, “Het boek van Fatum – wat zegt het over jou?”, “geheimen uit de vrijmetselarij”... Waarschijnlijk een zoveelste poging om mee te drijven op het succes van Dan Brown’s De Da Vinci code: stop er een oud mysterie in en het wordt een bestseller. Wel, hoe leuk en wetenswaard de genoemde vrijmetselaarsgeheimen ook mogen zijn, ze hebben niets, maar dan ook werkelijk niets te maken met het verhaal. En het boek van Fatum? Dat bestaat enkel in de geest van de psychisch gestoorde Nico en is als dusdanig totale onzin. Om in de Dan Brown sfeer te blijven vermeldt Meltzer in zijn nawoord ook nog een link naar zijn website www.bradmeltzer.com/fatesecrets.html. Sorry, overdaad schaadt!

Kortom, een remake met dezelfde plot zonder de rol van Nico en alle vrijmetselarij-vermeldingen in handen gegeven van iemand als David Baldacci levert met zekerheid een véél beter boek op. Fatum van Brad Meltzer lijdt aan een ernstige vorm van literaire obesitas!