Ongeloofwaardigheid troef

Heilige steen is het tweede boek in de “Dossier Oregon”-reeks, met opnieuw Craig Dirgo als coauteur.
Juan Cabrillo, president-directeur van de Corporation, een huurlingenorganisatie die tegen betaling zijn diensten aanbiedt aan diverse klanten zoals de CIA en enkele rijke emirs, moet een net opgegraven hoogradioactieve meteoriet onderscheppen in Groenland. De steen wordt echter voor zijn neus weggekaapt door een Al-Qaida-achtige organisatie, die Londen wil wegblazen door middel van de steen in combinatie met een eerder gestolen kernwapen. Ook een verbitterde miljardair, die de dood van zijn zoon wil wreken door de islam een fatale klap toe te brengen, jaagt op de steen. Cabrillo en z’n team, aan boord van hun varende uitvalsbasis “Oregon”, wacht de lastige klus om de wereld te redden.
Met een totaal gebrek aan nuance en een zin voor overdrijving en imperialisme die zijn gelijke niet kent, een probleem waar blijkbaar wel meer Amerikaanse schrijvers last van hebben, dist Cussler ons met Heilige steen een verhaaltje op dat bol staat van de ongeloofwaardigheden: zo is er de meteoriet, een gladde, zo goed als perfecte bol, van 45 kg (pag. 12). Cabrillo strooit (niet: kleeft) hier een zakje zand over dat in wezen microscopische zendertjes zijn en waardoor de steen gedurende ¾ van het verhaal te volgen is op de monitor! Met het hele gewicht in een doos, afgeschermd met loden platen, wordt er de halve wereld mee afgezeuld alsof de zwaartekracht er geen vat op heeft. En als het nodig is voor de spanning (de overstap op de trein) vergeet Cussler/Dirgo eventjes dat de zendertjes er nog zijn.
Net zo ongeloofwaardig wordt er met de kernbom omgesprongen. De kist van 1x1x1,5m wordt ongezien door twee terroristen in no time uit het ruim van een schip gejat en belandt op het laatst in de zijspan van een motor.
De dommigheden stapelen zich op. Uitgerekend de dokter van het Oregonteam waagt het om Cabrillo, die de meteoor misschien vijf minuten te zien kreeg, te vragen of hij “enig idee wat voor virus het kan zijn” dat eventueel in de ruimtekei verborgen zit “want wellicht kan zij een serum voorbereiden” Vijftig Engelse ponden blijken niet voldoende om in een afgeleefde pub drie rondjes van telkens één Guinness en één Ouzo te betalen. Een thermosfles die vanuit een vliegtuig “kletterend op het asfalt” wordt gedropt breekt niet. Lekker bakkie koffie!
Om de ergernis van de lezer nog een beetje verder in het rood te laten klimmen krijg je ook nog enkele hoogstaande grappen voorgeschoteld zoals: “Head and shoulders,” zei King door de headset. “Heb je roos dan?” reageerde Adams. “Nee, tussen hoofd en schouders,” antwoordde King, “daar neem ik dat mormel te grazen.” (pag. 307) Ha, ha, ha!
En als je dan ook nog eens een paar taalkundige blunders (“Overholt had zich opeens […] iets […] herinnert.”) te verwerken krijgt, haak je definitief af.
De Corporation lijkt wel een real life versie van de Thunderbirds alleen moeten de personages uit het boek qua uitdrukking en diepgang onderdoen voor hun collega’s uit de animatiereeks. Als je al de tijd die wordt besteed aan de talrijke verplaatsingen aftrekt van het geheel, blijft er maar weinig over van de actie.
In welke mate Cussler verantwoordelijk is voor deze miskleun, dan wel co-auteur Craig Dirgo is onbekend. Maar Cussler’s reputatie als meesterverteller krijgt hiermee wel een flinke deuk. Misschien beleven minder kritische lezers in de leeftijdscategorie 10-15 hier wel een hoop lol aan. Toch vrees ik dat Cussler beter tijdig stopt en de eer aan zichzelf houdt!