Steriel en onbeduidend

Marcel Bontemps, zakenman en industrieel, dood door een autobom. Herman De Vos, jurist, dood door cyanidevergiftiging met uitstel. Hugo Martens, advocaat, dodelijk getroffen door een laserstraal… Kortom, Brussel wordt opgeschrikt door een reeks bizarre overlijdensgevallen. Commissaris Stijn Goris krijgt het onderzoek in handen en krijgt hierbij de hulp van stagiair Luc Lietaert, die tot Goris’ grote verbazing al erg snel de link weet te leggen tussen de slachtoffers: allen waren bestuursleden van de N.V. Sopomin. De lijken stapelen zich op, de moordenaar is het onderzoeksteam voortdurend te snel af en de politieke druk stijgt...
De inhoud. Van het surplus dat Christian De Coninck’s dagelijkse job als commissaris en woordvoerder bij de Brusselse politie logischerwijs te bieden zou kunnen hebben om van Het octopuscomplex een overtuigende en boeiende leeservaring te maken valt absoluut niets te merken. Integendeel, als de insiderinformatie –als daar tenminste al sprake van is- in dit boek het rechtstreekse gevolg is van die job, dan zou je haast al kunnen veronderstellen dat een thrillerauteur zoals bijvoorbeeld Jef Geeraerts om er maar een te noemen minstens hoofd moet zijn geweest van CIA, FBI, MI5 en KGB samen. Of je zou de herhaalde letterlijke weergave van proces-verbalen met inbegrip van het gekende gebruikelijke standaardjargon als meerwaarde moeten beschouwen in plaats van als bladvulling.
Wat draagt in godsnaam de onhandig beschreven vrijpartij tussen Miguel en Cindy, waarbij ze door de politie betrapt worden, bij aan het verhaal? Of het intermezzo met de van huis weggelopen Kevin? Of Stijn Goris’ al even onhandig beschreven en getimede uit de hand gelopen drankgelag in het gezelschap van zijn stiefbroer Thomas?
De plot van Het octopuscomplex is schrikbarend doorzichtig. Het eerste personage wiens gedrag vragen oproept is de dader, zo simpel ligt het. In feite heb ik met de korte inhoud al te veel verraden. En zoals het een slecht misdaadverhaal betaamt, speelt ook hier een gsm die op de meest onbegrijpelijke momenten uitgeschakeld is de rol van fundament om de plot overeind te houden en te rekken. Hoewel het voor de lezer al lang duidelijk is waar de schoen wringt, tracht De Coninck de identiteit van de moordenaar op kunstmatige wijze nog tot het einde af te schermen voor, tja, voor wie eigenlijk? Zichzelf?
De vorm. Sta me toe even persoonlijk te worden. Mijn dochter van 15 is al ruim een jaar bezig een verhaal te schrijven. Ze beweert zelfs de grens van 250 blz. te hebben overschreden. Tot vorige week echter was de inhoud strikt geheim voor iedereen behalve de debutant-auteur. Na lang aandringen mocht ik deze week een klein hoofdstuk uit haar oeuvre lezen: taalgebruik en woordenschat waren beter dan wat je zou mogen verwachten voor haar leeftijd maar toch wel anemisch voor een beslagen lezer, plotlijnen waar je als volwassene zo doorheen kijkt, bordkartonnen personages en houterige dialogen, een gemiddelde Australische soap onwaardig, een opstapeling van clichématige details. Met mijn gezag als Crimezone-recensent heb ik haar voorzichtig trachten bij te brengen dat het niveau toch nog niet volledig beantwoordde aan wat een uitgever van een auteur verwacht voor hij er zich aan waagt het manuscript om te zetten in een boek. Ik heb me blijkbaar vergist: Christian De Coninck is er namelijk ook in geslaagd uitgeverij Houtekiet zover te krijgen Het octopuscomplex uit te brengen. Vermoedelijk is de goodwill die De Coninck’s debuut De Praagse connectie hem opleverde hier niet vreemd aan.
Bijzonder ergerlijk is dat alle anderstalige termen, veelal uit de wereld van de criminologie en waarvoor meestal perfecte Nederlandse tegenhangers bestaan, en oneliners, hoe ingeburgerd ze ook zijn bij het Nederlandstalige publiek, in cursief gedrukt zijn. Nederlandse woorden die dreigen over te hellen naar het dialect krijgen dezelfde behandeling. Zwijg stil, kiekenvlees, kids, gepiest, teamleader, crimescene, shit, evidence bag, okidoki, hopsakee, high school, tête-à-tête... allemaal cursief als was het om de authenticiteit van het verhaal en de autoriteit van de auteur ter zake te onderstrepen.
In de reeks onvermijdelijke achterflapcitaten om het boek aan te prijzen, pronkt zelfs een Crimezone.nl-quote, zij het dan uit een bezoekersrecensie. De mening van een toevallige lezer wordt zonder schroom onder de noemer “De pers over De Praagse connectie” geplaatst. Dit getuigt toch wel van een niets ontziende commercialiteit.
Het octopuscomplex kan misschien na een lange en pijnlijke restauratie onder leiding van een ploeg sterke scenaristen nog dienst doen als een middelmatig scenario voor een tv-serie als Flikken of dergelijke, als misdaadroman is dit boek echt ondermaats!