Routineus lopende bandwerk

Aline Verbeêck en Daphné Brainard zijn twee hoeren die samen een “zaak” uitbaten: de eerste een oude, dikke, versleten vrouw, de andere een minderjarige blonde schoonheid. Terwijl Daphné zich bekommert om het fysieke welzijn van de klanten, legt Aline zich toe op de inhoud van de portefeuille van hun nietsvermoedende slachtoffer. Wanneer ambtenaar Leo Thuys na een bezoekje aan hun etablissement merkt dat hij een enveloppe met voor hem compromitterende foto’s mist, keert hij in paniek terug en verwondt hij Daphné met een mes.
Aline laat het er niet bij en wil zich wreken op Thuys. Haar missie loopt echter uit de hand en Aline wordt al snel opgejaagd als verdachte nr.1 van de moord op Thuys, Daphné en Diane Caicedo, een andere hoer.
Luc Deflo is naast Pieter Aspe het tweede godenkind van de Vlaamse crimescène. Een tegenvallende literaire ervaring met één van Pieter Aspe’s thrillers (Blauw bloed), de schijnbaar unaniem lovende kritieken op het werk van Deflo en een klein beetje Vlaams chauvinisme dwongen me om uiteindelijk een Deflo ter hand te nemen. Hoeren, kort en krachtig, klonk alvast veelbelovend. De afknapper kon niet groter zijn... Zelden was mijn opmerkingenlijstje langer dan in dit geval terwijl het boek het toch maar met een schamele 300 blz. moet doen.
Hoeren barst namelijk van de ongeloofwaardige toestanden en slordigheden. En het probleem is dat, vanaf het moment dat je iets leest wat niet echt klopt, je innerlijke alarm op scherp gesteld wordt en je zelfs enkele keren, zoals blijkt als je verder leest, onterecht dingen als fout aanziet. Soms zijn het grove nalatigheden, andere keren zijn het details die storen. Maar het leesplezier is grondig verknoeid. Voorbeelden à volonté: Na Thuys’ raid op Daphné, op zoek naar de foto’s, kan Aline zich niet inbeelden wat Thuys bezielde om deze actie te ondernemen. De enveloppe met foto’s, die ze niet opende omdat ze gestoord werd, heeft ze echter wel in haar handen gehad, menende dat het misschien om een bundel cash geld ging. In paniek lukte het haar niet de enveloppe terug in de jas van Thuys te steken. Ondanks dat ze er dus bewust mee bezig is geweest herinnert Aline zich er niets van. Vreemd.
Het boekje waarin Aline de namen en adressen van de klanten opschreef komt terecht in speurder Deleu’s handen. Ziet een alerte speurder niet dat de laatst beschreven bladzijde er in allerijl is uitgescheurd? Professioneel scheurwerk. Pas veel later kan het labo de afdruk op de volgende lege bladzijde ontcijferen...
Thuys komt terug thuis na zijn bezoek aan Daphné. Een behoorlijke krabwonde op zijn dij, toegebracht door de zich verdedigende Daphné, doet hij af als een wonde opgelopen door tegen de rand van een bureau te lopen. Geen schade aan de broek maar de echtgenote is wel gerustgesteld.
Aline, opgejaagd nadat ze haar foto op een opsporingsbericht zag, duikt onder. Gekleed in een roze joggingpak loopt ze doodgewoon binnen bij een bakker om wat koeken te kopen waarbij ze nog een ouder koppel aanspreekt omdat die hun beurt niet afwachten... Aline acteert het hele boek door als een persiflage op The fugitive. Grotesk en niet in overeenstemming met de ernst die Deflo tracht op te roepen door het thema pedofilie aan te brengen.
Hebt u al eens een getracht een National Geographic door te scheuren? Deleu’s vrouw doet het zonder blikken of blozen. Kan u zich tenslotte gewapende lijfwachten voorstellen die in een ziekenhuis de kamer bewaken van een neergeschoten pooier? Genoeg daarvan.
Deflo doorspekt zijn boek met overjarige grappen die het stadium van rigor mortis al lang gepasseerd zijn: de geciteerde namen in het klantenregister van Aline zijn Bart De Winter en Filip Somers. Voor de Nederlandse crimezone-bezoeker: Bart Somers is momenteel voorzitter van de Vlaamse liberale partij, Filip De Winter is het gevaarlijkste kopstuk van het xenofobe Vlaams Blok/Belang. Een grap met beperkte houdbaarheidsdatum en vooral voor een beperkt publiek!
Door de thematiek over te nemen van de typische verzuurde Vlaamse beroepskankeraar tracht Deflo zijn publiek voor zich te winnen. De overdreven slordige manier waarop politieman Wim Kriekemans de pedofiliefoto’s van Thuys behandelt is daarvan een schrijnend voorbeeld.
In tegenstelling tot de vele positieve recensies zijn de karakters in het boek stuk voor stuk zo vlak als een betontegel. Een citaat van een recensie over Bevroren hart achteraan het boek spreekt boekdelen: “Deflo’s personages zouden zo een verhouding kunnen beginnen met de figuren van Pieter Aspe.”
Hoeren is het resultaat van doorgedreven bandwerk (twee boeken per jaar, doe het maar na!). Hoogstens voldoende als scenario voor een goedkope politiereeks op TV, maar als boek is het een wegwerpproduct. De niet al te kritische lezer kan er misschien een hoop lol aan beleven. Jef Geeraerts, wanneer onderneem jij nog eens iets?