God vs. de snode immobiliënmakelaars

Thelma en Wayne Owens runnen Hanover House, een tehuis voor mensen die op de vlucht zijn voor hun verleden (ex-gedetineerden, partnergeweld…) op Cape Refuge, een eilandstadje net voor de kust van Savannah, Georgia, VS.
Hun dochters Blair en Morgan krijgen het erg hard te verduren wanneer het gerespecteerde echtpaar vermoord wordt aangetroffen in de door hen opgerichte kerk en Morgan’s echtgenoot Jonathan hiervoor achter de tralies verdwijnt.
Is Jonathan de schuldige? Of hebben Hanover House bewoners Gus en Rick een verborgen verleden? Ook de levensloop van het echtpaar Owens blijkt lang niet zo smetteloos te zijn als aangenomen…
Terri Blackstock wordt beschouwd als een christelijke auteur en dat zal je als thrillerlezer weten ook. Het is haast beangstigend welk een centrale rol haar versie van een christelijke god in het hele verhaal krijgt toebedeeld: beslissingen worden haast steevast genomen na gebed. En meerdere van de 87 korte hoofdstukken –voor netto 397 blz.- gaan zo goed als uitsluitend over geloofskwesties en dit in de bekende stijl en met de overtuiging van een typische Amerikaanse predikant die lijdt aan een ernstige vorm van bekeringsdrang, inclusief bijbel- en psalmcitaten. Hemel en hel als reële locaties, zeg maar. En alle officiële werken van barmartigheid krijgen netjes hun plaats in het kleffe geheel.
Neem bijvoorbeeld passages als: “En hij had Christus oprecht lief.”, “Ik dacht dat we misschien samen konden bidden.”, “Kon de Heilige Geest hier nog steeds zijn werk doen?” of “En terwijl de opluchting door hem heen stroomde, besefte hij dat hij zelf nog iemand anders vergeven moest.”
Spanning is erg ver te zoeken (God lost toch alles op, niet?) en de personages worden ofwel als oprecht goed ofwel als misdadig slecht voorgesteld. Geen plaats voor grijs!
Als de inhoud al onverteerbaar is, dan wordt je van de schrijfstijl helemaal onpasselijk. De gruwelijke misdaad even buiten beschouwing gelaten lijkt het wel alsof je een boek voor -10 jarigen leest. De personages handelen op zo’n naïeve, voorspelbare en tegelijkertijd onnatuurlijke manier, je houdt het niet voor mogelijk!
Een gezonde psychologische onderbouw is ook niet aan Blackstock besteed. Blijkbaar hoeft dit ook niet, want alle daden en gebeurtenissen zijn voor de schrijfster toch voor 100% geregisseerd door haar god zodat er voor de personages niets anders overblijft dan primaire emoties te tonen: woede en verdriet (de werking van de traanklieren van vooral de vrouwelijke personages wordt al te vaak en in een oneindig aantal verschillende vochtigheidsgraden uitgebreid beschreven).
De sfeer die het boek oproept is er inhoudelijk een van oude christelijk-naïeve TV-series als de Waltons of Little house on the prairie of andere uitzendingen van de Evangelische Omroep. Naar vorm lijkt het dan weer meer op een soap als The Bold and the beautiful waarin overgeacteerde gezichtsuitdrukkingen het enige décor vormen.
Hoe een boek als Huis vol geheimen er ooit in geslaagd is de grote oversteek te maken en vertaald te geraken op een overvolle thrillermarkt is voor mij een onbegrijpelijk raadsel. Gods wegen zijn zowaar ondoorgrondelijk!
Eén onverdiende ster – de techniek heeft ook haar rechten – is een al te grote eer voor dit erbarmelijk slechte schrijfsel.