24-karaats goud

Kvälspressen-journaliste Annika Bengtzon mag voor haar krant verslag doen over het jaarlijkse Nobelfeest. Tijdens het galabal wordt voor haar ogen de Nobelprijswinnaar geneeskunde neergeschoten en sterft de voorzitster van het Nobelcomité Caroline von Behring door een tweede kogel. De politie vermoedt al snel dat Al-Qaida achter de aanslag zit. Niet lang daarna wordt een Jordaanse immigrant met veel vertoon van macht opgepakt en het land uitgewezen. Wegens een spreek- en schrijfverbod als kroongetuige wordt Annika door haar werkgever verplicht op vakantie gestuurd. Ze is er evenwel niet van overtuigd dat de aanslag op de Nobelprijswinnaar was gericht en dat von Behring enkel collateral damage was van het terrorisme.
Al vanaf haar introductie in 1998 met Springstof wist Liza Marklund van hoofdpersonage Annika Bengtzon een heel boeiende en sympathieke hoofdrolspeelster te maken. In de boeken die daarop volgden – evenwel niet in chronologische volgorde - reserveerde Marklund steeds meer plaats dan gewoonlijk om over het privé-leven en de werkrelaties van Annika te schrijven. En steeds slaagde ze er ook in om dit niet ten koste te laten gaan van de boeiende plots die ze telkens uit haar mouw weet te schudden.
Met Het testament van Nobel lijkt het wel dat Marklund in een hogere versnelling schakelt, geleid door een haast goddelijke inspiratie. Hoe Marklund alle, maar dan werkelijk alle, personages tot leven weet te brengen is onvoorstelbaar. De geloofwaardigheid en zin voor detail en nuance tillen het boek moeiteloos naar een hoger niveau.
Marklund gaat de actualiteit niet uit de weg en weet de hele problematiek van het islamterrorisme met de bijhorende controverse rond de geheime CIA-vluchten en democratiebedreigende antiterrorismewetten te gebruiken als splijtzwam tussen Annika en haar echtgenoot Thomas.
Ondanks de erg sterke hoofdplot is de quote op de cover achteraan, “De gedeelten over haar gezinsleven behoren tot de spannendste van Het testament van Nobel”, niet gelogen. Bijvoorbeeld tijdens de scène (blz. 283-289) waarin Thomas, net wanneer hij op het punt staat een wetsontwerp aan de bevoegde minister te presenteren, een telefoontje krijgt dat zijn 6-jarig zoontje Kalle een ernstig ongeval heeft gehad en Annika zelf onbereikbaar blijkt te zijn, vergeet je haast te ademen! Ik herinner me een lovende recensie uit 1999 waarin Michael Mann werd geprezen om hoe hij in zijn film The Insider de kijker tijdens een non-event als het over en weer sturen van faxen op het puntje van zijn stoel krijgt. Wel, dit is ook zo’n non-event die razend spannend is en Marklund’s schrijverschap onderstreept.
Het boek heeft zoveel lagen dat Marklund het zich straffeloos kan veroorloven om wanneer de huurmoordenares van het Nobelfeest op blz. 255 de naam van Annika, als uit-de-weg-te- ruimen getuige, meegedeeld krijgt, ze deze verhaallijn haast 200 blz. lang en tot op het allerlaatste moment in pauze zet, zonder dat de spanning eronder lijdt. Meesterlijk!
Zelfs uitgever De Geus beseft blijkbaar dat Het testament van Nobel een prijsbeest is en biedt het boek aan in de vorm van een prachtig uitgevoerde hardcover op zijdezacht kwaliteitspapier met Liza Marklund in een cameo op de mooie foto. Het boek is zo goed dat de vermelding “literaire thriller” hier haast als pleonasme beschouwd had kunnen worden en daarom maar weggelaten is en vervangen door “nieuwe roman”.
Het testament van Nobel is een meesterwerk, zowel qua inhoud als vorm. Het zou mij sterk verbazen moest er dit jaar nog een beter boek verschijnen!