Still going strong

Duistere zaken is een bundeling van 12 korte verhalen. Nu is het begrip ‘kort verhaal’ bij King altijd zeer rekbaar; sommige verhalen zouden zich prima ertoe lenen deze als afzonderlijke novelle te publiceren. In deze bundel geldt dat bijvoorbeeld voor Danny Coughlin’s nare droom, dat met 160 pagina’s nauwelijks nog een kort verhaal genoemd kan worden. Niettemin heeft King weer een boeiende collectie neergezet. De ruimte ontbreekt hier om van elk verhaal een uitgebreide review te geven, en ja, natuurlijk zijn er best kwaliteitsverschillen. Wellicht wordt dit veroorzaakt doordat sommige verhalen al veel vroeger in King’s carrière ontstaan zijn en nu wat afgestoft en opgepoetst zijn.

Onderaan de ranking staan voor mij twee nogal nietszeggende verhalen, De vijfde stap en Rood scherm, die beide wat simplistisch/amateuristisch op mijn overkomen. Ook het verhaal Op Slide Inn Road is niet echt sterk, redelijk voorspelbaar en met een lauw, open einde.

Ook doen veel verhalen denken aan eerder werk van King. Zo bracht Twee getalenteerde rotzakken meteen De dromenvanger in herinnering (beide draaien om jagers in het bos die met een bovennatuurlijk verschijnsel geconfronteerd worden), en doet De dromers erg denken aan Revival, waar in beide gevallen de hoofdpersoon in aanraking komt met iemand die een deur naar een andere wereld zoekt. Ratelslangen wordt neergezet als een vervolg op een van King’s bestsellers, Cujo, maar die link is nogal vergezocht. Hoofdpersoon Victor Trenton is de vader, c.q. partner van Tad en Donna Trenton, hoofdpersonen uit Cujo, maar daar houdt de link feitelijk op; de verhaallijn heeft verder niets met het eerdere boek te maken. Feitelijk ligt er veel meer een link met Duma Key, dat in het verhaal ook genoemd wordt en waar het qua stijl en verhaallijn veel meer aan doet denken.

Opvallend is het verhaal Willy de Weirdo, over een jongen die geobsedeerd is door de dood. Opvallend vooral vanwege de schrijfstijl, die erg ‘on-Kings’ is. Personen worden op een wat gekunstelde manier geïntroduceerd (terwijl dat meestal juist de kracht van King is) en vreemd is ook dat aan alle karakters gerefereerd wordt met een hoofdletter (Vader, Moeder, Grootvader etc.). Wat de gedachte hierachter is, is me een raadsel, maar je zou bijna gaan denken dat dit verhaal door iemand anders (of door een veel jongere King) geschreven is.

Uitschieters in positieve zin zijn voor mij toch wel Danny Coughlin’s nare droom, en De Antwoordman. Het eerste verhaal gaat over een man die ten onrechte beschuldigd wordt van een misdrijf. Die beschuldigingen komen vooral van een zeer fanatieke, wat wereldvreemde agent die op voorhand overtuigd is van Danny’s schuld. Superspannend, je leeft echt met Danny mee! In De Antwoordman maken we kennis met Phil Parker. Op drie cruciale momenten in zijn leven komt hij, gewoon onder een parasol langs de weg, De Antwoordman tegen, die hem (tegen betaling) antwoord geeft op vragen waar hij mee zit. King schetst hier een mooie levensloop, van de jonge tot de hoogbejaarde Phil, met een originele verhaallijn. Het zet je tevens aan het nadenken of voorspellingen nou een vloek of een zegen zijn.

In King’s nawoord in Duistere Zaken zegt hij: “Ik ben vaak productief genoemd, wat de trouwe lezers van mijn werk als een goede, en critici van mijn werk als een slechte eigenschap beschouwen.” Ik reken mij tot de eerste categorie (ik heb letterlijk alle gepubliceerde werken van King gelezen) maar snap die tweede categorie wel. Hoe productiever een schrijver wordt, hoe groter de kans dat de lezer denkt: hé, dat heb ik al eens voorbij zien komen. Dat geldt dus zeker in deze nieuwste uitgave. Veel verhalen hebben een thema dat King al vaker bezocht heeft, en alleen al in dit boek hebben drie verhalen (Danny Coughlin’s nare droom, Finn en Ratelslangen) een vergelijkbaar thema, nl. dat de hoofdpersoon ten onrechte verdacht wordt van een misdrijf en maar moet zien aan te tonen dat hij onschuldig is. Maar is dat erg? Nee, want steeds weet King er toch weer een originele twist aan te geven, op een manier zoals alleen hij dat kan. Ook bewijst King maar weer eens dat het schrijven van korte verhalen een kunst op zich is. Waar je in een roman pagina’s lang kunt gebruiken om een karakter of een situatie neer te zetten, moet dat in een kort verhaal in het tijdsbestek van enkele zinnen gebeuren, en dat is een kunst die King al zijn hele carrière beheerst!