Niet spannend, wel boeiend

In Revival maken we kennis met de 6-jarige Jamie Morton. Als hij buiten zit te spelen met een set soldaat-poppetjes, valt er een schaduw over hem heen. Een man staat bij hem. Deze stelt zich voor als Charles Jacobs, de nieuwe dominee van het dorp van Jamie woont. Jamie en Charles raken bevriend. Daarbij ontdekt Jamie dat Charles behalve zijn geloof nog een bijzonder interesse heeft, nl. alles wat met elektriciteit te maken heeft. De vriendschap zal uiteindelijk tot op hoge leeftijd het leven van Jamie beïnvloeden, maar niet altijd op positieve wijze.

Revival is een soort autobiografie van Jamie. Het boek is geschreven in de ik-vorm, alles wordt verteld vanuit Jamie’s perspectief. Door deze opzet krijg je al gauw een band met Jamie, en laat je je als lezer meeslepen in de aangrijpende en – aan het einde- bizarre gebeurtenissen die Jamie’s leven kenmerken. Daarbij komen veel thema’s aan de orde: geloof, hoop en liefde, maar ook drank en drugs (wat King als ervaringsdeskundige prima neer weet te zetten), angst en de dood. Jamie leidt, als rondreizend gitarist die dan eens hier, dan weer daar in een band speelt, een vrij leven en raakt uiteindelijk verslaafd aan drugs. Op cruciale momenten in zijn leven komt hij steeds Jacobs tegen, die zelf ook zo zijn keerpunten in zijn leven heeft gekend en zijn dagen als rondreizend gebedsgenezer invult. Daarnaast raakt Jacobs steeds meer in de ban van elektrische krachten.

In tegenstelling tot veel andere King-boeken is Revival aanvankelijk een ‘slow read’. King toont een van zijn ijzersterke eigenschappen, nl. het leven schetsen op het gemoedelijke platteland van New England. Familiebanden worden uitgebreid beschreven. Kleine details die feitelijk niets met het verhaal te maken hebben maar wel onmiddellijk herkenbaar zijn, maken dat je je ‘thuisvoelt’ op de plekken waar Jamie’s leven zich afspeelt. Dit maakt zijn karakters altijd levensecht en alledaags. Zeker in het begin van het boek lijkt dit leven een beetje voort te kabbelen. Maar ook als de wegen van Jamie en Charles scheiden, is er aanvankelijk niet veel aan de hand. Pas als Charles lange tijd na hun ontmoeting Jamie van zijn drugsverslaving afhelpt, komt er wat vaart in het verhaal. Deze langzame opbouw heb ik zelf niet als storend ervaren. Je groeit langzaam in het verhaal en vraagt je af waar het naartoe gaat, maar tegelijk voel je onderhuids dat er dingen te gebeuren staan, als een storm die zich in de verte ontwikkelt.

Naarmate de jaren verstrijken, merk je dat de levens van Jamie en Charles meer verweven raken, zelfs op momenten dat ze elkaar niet zien, en neemt de spanning toe. Jamie wordt heen en weer geslingerd tussen zijn verstand, dat zegt dat hij Jacobs moet vergeten, en zijn nieuwsgierigheid naar waar Jacobs mee bezig is. De metafoor die King aan het begin gebruikt (dominee Jacobs die letterlijk zijn schaduw over Jamie werpt) wordt feitelijk een rode draad door Jamie’s leven; een prachtige vondst. Uiteindelijk ontlaadt die spanning zich in een bizarre, bijna ongeloofwaardige climax waarbij het woord Revival een heel andere betekenis krijgt dan in de opwekkingsbijeenkomsten van de dominee. Ook hier toont King weer een van zijn kwaliteiten, nl. dat het zelfs het ongeloofwaardige toch geloofwaardig laat klinken. De climax van het boek doet sterk denken aan een van King’s grote voorbeelden, H.P. Lovecraft, en het verhaal bevat ook feitelijke verwijzingen naar Lovecraft’s werk.

Tot slot: Revival bevat misschien wel een van de mooiste zinnen die King geschreven heeft. Als Jamie zijn ouderlijk huis bezoekt, ontmoet hij daar zijn achternichtje van net 1 jaar oud, Cara Lynne. Zij is helemaal idolaat van Jamie en barst in tranen uit als Jamie weer weg moet. Daarop concludeert Jamie: Thuis is waar ze willen dat je langer blijft.