Meer van hetzelfde

Het verhaal speelt zich af in Noorwegen. In de omgeving van Oslo worden de lichamen van twee vermoorde jongetjes gevonden, met een dode vos tussen hen in. De zaak doet denken aan een soortgelijk geval van 8 jaar eerder, in Zweden. Het net opgerichte team Moordzaken onder leiding van Holger Munch moet proberen het mysterie op te lossen.Daarbij krijgen ze hulp van Mia Krüger, een 21-jarige studenten van de politieacademie. Zij ziet al snel enkele zaken waar iedereen overheen gekeken heeft.

Nadat ik in het verleden eens een aantal delen van Camilla Läckberg's Patrick Hedstrom-serie had doorgewerkt, was ik wel een beetje klaar met dit genre van politie-thrillers. Het is niet mijn ding, zo'n voortslepende serie waar elke keer (uiteraard) een moord wordt opgelost en we tussendoor steeds de streekroman-achtige belevenissen van de leden van het politiekorps meemaken. Toen ik dit boek van Samuel Bjork van een buurvrouw kreeg, was ik er niet op bedacht dat dit weliswaar een andere serie, maar hetzelfde principe was. Ik had niet eerder iets van de schrijver gehoord of gelezen. Maar zoals dat gaat met dit soort who-dun-it verhalen, als je er aan begint, wil je toch weten hoe het afloopt, en het verhaal was spannend en intrigerend genoeg om het ook daadwerkelijk uit te lezen.

Daarmee is het positieve van het boek dan ook wel zo'n beetje gezegd. Ik vond het verhaal verder vooral warrig en rommelig. Er lopen naar mijn smaak teveel verhaallijnen door elkaar, die aan het einde ook nog maar eens heel summier bij elkaar worden gebracht. Elke keer dat er een 'bijna zekere' verdachte in beeld komt, blijkt die het uiteindelijk toch niet te zijn, waardoor het verhaal zich wat voortsleept. We krijgen veel te weten over de achtergrond van de hoofdpersonen, al ontdekte ik achteraf dat dit boek bedoeld was als een prequel op drie boeken die eerder geschreven zijn maar met dezelfde personen (Holger en Mia) in de hoofdrol. Dat zal dus de reden zijn geweest om hier dieper op die personen in te gaan.

De schrijfstijl sprak me regelmatig ook niet echt aan. We lezen veel over de gedachten van personen, met name Mia, en dat gebeurt heel 'staccato', waarbij ook nog eens elke zin, al zijn het maar twee woorden, op een nieuwe regel begint. Deze schrijfstijl komt op mij altijd wat amateuristisch over.

Jammer is ook dat we aan het einde niets te weten komen over het hoe en waarom van de dader, welke motieven hij had, wat hem dreef etc. Daarmee bloedt het verhaal letterlijk dood. En tot slot komt er, op de allerlaatse laatste pagina, dan nog een soort van cliffhanger uit de lucht vallen die ik nogal ongeloofwaardig vond overkomen.

Al met al twee sterren omdat de schrijver er wel in geslaagd is me door te laten lezen, maar het verhaal me nergens echt kon raken.