De wondere wereld

Jaren geleden heb ik the Selfish Gene gelezen en dat vond ik toen een echte eye opener. Dat had ik met dit boek veel minder. Dawkins is de meester in het aanhalen van mooie voorbeelden uit de natuur, over mimicrie, over schutkleuren en vooral over de verhalen die de embryologie vertelt over de evolutie. Maar op de een of andere manier blijft het niet echt hangen bij me. Het blijft bij fenotypische beschrijvingen, maar ik zat eigenlijk te wachten op de moleculair celbiologische en moleculair genetische onderbouwing van de verhalen. Verhalen of series van genen die samenwerken, homologien tussen genen in verschillende diersoorten. Het blijft daardoor wat verhalend, interessant maar niet verrrassend.