Kroniek van de twintigste eeuw door de ogen van een Brabantse boerenfamilie

Ik kreeg het boek als Sinterklaas cadeau van mijn (Zeeuws) Vlaamse schoonmoeder omdat ik erg had genoten van Dit is mijn hof van Chris de Stoop, een boek waar de geur van de klei en suikerbieten van de Schelde delta uitwasemt. Heel mooi en prachtige blik in de tragiek van de boer.
"'t Is ook maar doodgaan" zit inderdaad in hetzelfde genre, dit keer van een Loenhoutse boerenfamilie, net over de grens van Noord-Brabant, die van de auteur zelf, net als in mijn hof, en ook terugblikkend op het boerenleven in de 20e eeuw. Jan Aertsen is een goede verteller, je gaat mee in zijn verhalen over de Eerste en Tweede wereldoorlog, de ruilverkaveling, de moderne landbouw. Verhalen over heel grote gezinnen, over maatschappelijke veranderingen, liefde en dood. Soms moest ik denken aan "Toen God verdween uit Jorwerd" van Geert Mak, ook zo'n mooie kroniek van de kleine man. Een van de hoofdstukken in dit boek is zelf "Toen God verdween uit Loenhout".
Het boekt leest makkelijk, het laatste stuk, van de auteur zelf en zijn relatie met zijn ouders en dingen die hij zelf meemaakte zijn, logisch, veel persoonlijker dan de rest. Ondanks de stijlbreuk en dat het soms wat oppervlakkig is, is het een mooi en eerlijk verslag.