Prachtig, schokkend verhaal over een onbekende geschiedenis

Zulajka leeft een somber bestaan als onderdrukte vrouw van een onverschillige man en een wrede schoonmoeder. Zelf vindt ze dat ze geluk heeft gehad. Dat is misschien wel het meest sterke aan dit verhaal: de ontwikkeling van de hoofdpersoon van een vrouw die onderdrukt wordt naar een vrouw die haar ogen opent voor meer dan het leven waarin zij is opgegroeid.
Haar man wordt vermoord en zij wordt op transport gezet, in een overvolle trein, met nauwelijks te eten naar een onbekende bestemming. De gruwelijke treinreis duurt een half jaar en wordt gevolgd door een vaart op een zinkend schip. Slechts enkelen bereiken de bestemming: een onbewoond gebied in Siberië waar het gezelschap moet zien te overleven.
Niet alleen Zulajka wordt uiterst zorgvuldig geportretteerd, ook de andere personages, zoals Ignatov, de commandant, die verantwoordelijk is voor de migranten en tevens de moordenaar van Zulajka's man. Ignatov die naast zijn hardheid ook menselijk is en worstelt met schuld, iedere keer als hij een naam in het DOSSIER door moet strepen, zodra er weer iemand is omgekomen van de honger.
Guzel Jachina heeft daarnaast een prachtige schrijfstijl, natuurbeschrijvingen, maar ook scherpe dialogen en taal die je soms doet glimlachen te midden van de gruwelijkheden die je te verduren krijgt.
Naast dit alles vertelt het boek een verhaal over een geschiedenis van Rusland die maar weinigen kennen en waardoor ik tijdens het lezen regelmatig wat gegoogeld heb omdat ik er meer over wilde weten.
Ik zal dit verhaal niet snel vergeten en kan niet wachten te beginnen met Jachina's tweede roman: Wolgakinderen.