Niets menselijks is het gehucht vreemd

Een wandelaar loopt door een gehucht in Drenthe. Hij ziet mensen bezig en denkt over hen na. Hij beoordeelt ze negatief. Zelfs de vrouw bij wie hij overnacht - is het een pension, een b en b? - en die best wel bezorgd voor hem is.

Diverse personen worden beschreven, d.wz. beknopt hun huiselijke omstandigheden en vervolgens wat ze zeggen of denken. Het gekke is dat je weinig tot niets over hun gevoelswereld te weten komt. Wel de gedachten die ze hebben over hun eigen levens of over de andere dorpsbewoners.

Wat ik mooi vind is dat je, telkens als je een hoofdstuk over een persoon gelezen hebt, dan weer een beter beeld krijgt over wat er in het verleden is gebeurd, waar ze over piekeren, wat ze graag zouden willen. Langzamerhand krijgt de identiteit van de mensen kleur op de wangen.

Ik vind het een apart boek. Er zit nauwelijks een verhaallijn in, er wordt niets opgelost, er zit geen vaart in. Als kind kreeg ik wel eens een soort tekenblok, een 'toverblok', waar je met een potlood zachtjes over een witte bladzijde moest wrijven, waardoor er al wrijvend een afbeelding tevoorschijn kwam. Dat is wat er gebeurt met de personages. Het boek doet raadselachtig aan. Eerlijk gezegd weet ik er niet goed raad mee. Ook niet met de titel. Ik weet ook niet of ik het moet aanbevelen. Zelf las ik het als de gemakkelijke tegenhanger van een dikke pil van ruim 900 blz. waarvan ik me heb voorgenomen om er dagelijks 30 blz. uit te lezen, anders kom ik er niet door heen.