Fin

Bloedverwanten  is het derde deel in een serie misdaadromans met de eigenzinnige rechercheur Ava van Amstel en haar collega Rob Welsman als hoofdpersonen. Opnieuw komt het duo voor een heftige misdaad te staan: hun eigen chef, Gé Havinga, wordt in de vroege ochtend voor zijn eigen huisdeur neergeschoten en belandt zwaargewond in het ziekenhuis. Het motief is onduidelijk, de verslagenheid bij zijn collega's is groot. Wanneer Ava en Rob proberen te achterhalen wat er is gebeurd, blijkt dat Havinga met een geheime zaak bezig was. Wat die zaak inhield en wie daarbij betrokken waren weet echter niemand en ondanks alle moeite die Ava en Rob in het werk stellen om de dader van de aanslag te vinden, dreigt het onderzoek vast te lopen. Langzamerhand bekruipt Ava het gevoel dat niemand meer te vertrouwen is, zelfs haar eigen collega's niet. Verbeten blijft ze zich met de zaak bezighouden, terwijl ze ook privé het een en ander voor de kiezen krijgt. En het lijkt erop alsof ook Rob andere besognes aan zijn hoofd heeft.

Het boek opent met een heftige proloog die je bijna de adem beneemt en die gelijk het thema van het boek prijsgeeft. Daarna zakt het verhaal wat in en heeft de auteur moeite om de hoofdpersonen bij de les te houden. Het boek heeft er hinder van dat er meerdere zaken door elkaar lopen: ten eerste de aanslag op Havinga en het onderzoek daarnaar en ten tweede de verschillende privé-besognes van Ava en Rob. In de vorige boeken waren die twee onderdelen beter in elkaar gevlochten; nu staan ze de ontwikkeling van het verhaal in de weg. Dat komt mede door de overvloed aan details waarmee de zijlijnen worden verteld. Die leiden te veel af van het hoofdthema. Zodra Ruiters zich focust op één thema, zijn de spanning en het leesplezier ook direct terug. Je krijgt het gevoel alsof ze gedurende het verhaal vooral bezig is geweest met het door haar beoogde einde van het boek en daardoor de focus op het hoofdthema is verloren. Dat heeft tot gevolg dat Bloedverwanten  een minder sterke thriller is dan Geraakt  en Verborgen verleden. Overigens is het thema, net als in die eerdere boeken, actueel en zijn de misdaden realistisch beschreven. Het zou zomaar kunnen gebeuren, overal. Sterker nog: het gebeurt, overal. Bij de waardering voor het boek zijn de vorige boeken en de uitwerking van het thema meegenomen. Bij een standalone was de waardering waarschijnlijk een ster lager uitgevallen.

En dan het einde van het boek: FIN, staat er met kapitale letters onder. Betekent dit het einde van het uitstapje van de auteur, die van oorsprong een schrijver is van jeugdboeken en romans, naar het thrillergenre? Zelf geeft ze in het nawoord aan dat ze een tijdje schrijfstilte in acht heeft genomen 'omdat ze er allemaal eventjes geen zin meer in had'. Laten we hopen van niet, want een goede en intelligente plot neerzetten met eigentijdse, herkenbare personages en thema's, kan Els Ruiters.