De verwachtingen worden niet waargemaakt

In De dochter van de president maken we kennis met Matthew Keating, ex-Navy SEAL, sinds twee jaar ex-president van de USA en in het gelukkige bezit van een liefhebbend gezin, bestaande uit zijn vrouw Samantha en zijn inmiddels 19-jarige dochter Melanie. Tijdens zijn presidentschap was hij verantwoordelijk voor een SEAL-actie in Libië, gericht tegen de terrorist Asim Al Ashid. Helaas voor Keating werd het doel gemist en in plaats van Ashid kwamen zijn vrouw en dochters om het leven. Het kost Keating zijn herverkiezing en Ashid beidt zijn tijd en zint op wraak. Die tijd is nu, ruim twee jaar later, gekomen. Maar of het verstandig is om een ervaren soldaat als Keating, ook al is die in ruste, te bedreigen is nog maar de vraag.

Om maar met de deur in huis te vallen: Bill Clinton en James Patterson, toch geen onervaren thrillerschrijvers, zien geen kans met De dochter van de president te overtuigen of te verrassen. Het boek is een kloon van gelijksoortige avonturenromans, waarin hoge politici of mensen uit het spionagevak het opnemen tegen (vaak) buitenlandse, vijandige mogendheden of facties. Maar een aangename leeservaring is het desondanks wel. De auteurs schotelen de lezer een verhaal voor met veel vaart, een dappere hoofdpersoon die zijn familie bedreigd ziet en die door zijn verleden als SEAL – iemand die een speciale opleiding heeft gehad binnen de Amerikaanse Marine – getraind is om terug te vechten. Voeg daarbij een ook nu weer opvlammende tegenstelling tussen Oost en West en het rampenscenario is compleet.

Het boek leest door de korte hoofdstukken met veel acties en perspectiefwisselingen vlot weg. Voor de vertaling tekenden Louise Koopman en Waldemar Noë. Wat de plot een vleug authenticiteit geeft is de inside informatie die Bill Clinton heeft met betrekking tot alles wat met spionage, beveiliging en bescherming te maken heeft. Hoewel hij al zo’n 20 jaar geen president meer is zal veel van zijn kennis door het feit dat hij als oud-president nog steeds beveiliging krijgt wel up-to-date zijn.

Maar daar blijft het dan ook bij. Naarmate je verder leest worden de verwachtingen van een groots uitgewerkte intrige niet waargemaakt. Het wil nergens echt spannend worden. Wat met name mist is de ontwikkeling van de personages. Ze zijn zonder uitzondering van een vlakheid alsof je naar een blanco stuk papier kijkt en het is lastig om enig gevoel van meeleven te krijgen met de hoofdpersonen. Temeer daar de verhoudingen tussen de ‘good guys’ en de ‘bad guys’ op een gegeven moment karikaturale vormen krijgt: de goeden zijn té goed en de slechten zijn té slecht. Ook in de ontwikkeling van de plot zitten geen verrassingen. Dat is jammer want dat is wel waar je als lezer op hoopt wanneer je naar de achtergrond van de auteurs kijkt. Het boek moet het voornamelijk hebben van de actiemomenten en de vlotte schrijfstijl die we van Patterson kennen.

Dit is een boek dat eigenlijk een script zou moeten zijn. Laat Hollywood hier maar mee aan de haal gaan: met een cast van goede karakterspelers en veel visuele effecten zou De dochter van de president zomaar een heerlijke actiefilm kunnen worden.