Uitmuntende thriller

Wat maakt dat een boek zo overtuigend en sterk is dat het vijf sterren waard is? Ligt het aan de schrijfstijl? Aan de personages? De plotontwikkeling? Vaak zijn het al deze factoren bij elkaar en heeft de auteur een boek geschreven waaraan alles klopt. Zo'n boek is ook De drone van Unni Lindell. Alles rijmt met elkaar: hoofdpersonen Cato Isaksen en Marian Dahle vormen een perfect koppel, met hun gedeelde achtergrond, hun werkwijze en de onderlinge interacties. De misdaad is een complexe puzzel met linken naar een cold case moord en met gebruik van nieuwe technische mogelijkheden, zoals drones. De overige personages vullen mooie bijrollen, scheppen verwarring, zijn een meeslepend onderdeel van het verhaal en fungeren als radertjes in de machine die de aandacht afleiden, de zaak laten stagneren en dan met een grote slinger de speurders een nieuwe richting op dirigeren.  

Het resultaat is een uitmuntende thriller. Weliswaar deel 12 in de Cato Isaksen-reeks, maar voor de lezer die nog nooit van inspecteur Cato Isaksen en zijn collega Marian Dahle heeft gehoord, is dit boek heel goed zelfstandig te lezen. In eerdere delen was Cato de getroebleerde partij met veel problemen in en buiten zijn werk. Dat is nu anders; hij geniet van zijn werk en heeft een stabiel privéleven. Dat kun je van Marian Dahle niet bepaald zeggen. Na een aanval op haar persoon en een langdurig ziekteverlof is ze nu weer aan het re-integreren op haar werk. Als een soort arbeidstherapeutisch werken, onderzoekt ze een cold case-zaak van de verkrachting en moord op de jonge vrouw Evie Thorn, vijf jaar geleden. Evie had haar tent opgeslagen op een open plek in het bos, vlakbij een verlaten legerkamp. De moordenaar is ondanks intensief speuren nooit gevonden. Dan wordt op dezelfde plek waar Evie is vermoord opnieuw een moord gepleegd. Ook nu gaat het om iemand die in een tent op de open plek in het bos kampeert. Toeval? Heeft dezelfde dader als vijf jaar geleden weer toegeslagen? Marian en Cato bijten zich in beide zaken vast.  

In De drone is de schijnwerper bijna volledig op Marian Dahle gericht. Haar werk- en met name haar privéperikelen hebben een grote invloed op het verloop van de zoektocht naar de moordenaar. De rol van Cato is beduidend kleiner gehouden. Dat lijkt vreemd voor de kenners van de reeks maar is eigenlijk ook wel aangenaam. Nieuwe gezichtspunten waarbij andere personages hoofdrollen opeisen, bieden ook ruimte voor verdieping van de karakters en uitbreiding van de serie.  

Lindell werkt met handige perspectiefwisselingen, waarbij ze de verschillende personages goed weet te treffen. De jongen Leo, die in het appartementencomplex van Marian woont, de gestreste Marian zelf, de rustige Cato, de labiele Agnes – dochter van de vermoorde persoon, de moordenaar; allemaal hebben ze hun eigen idioom, wat bijdraagt aan een levendige vertelling. Spanning en ontspanning volgen elkaar logisch op, met een steeds hoger oplopende spanningsboog. Hoe dieper je in het verhaal komt, hoe vlugger je door wilt lezen om erachter te komen wat er nu eigenlijk is gebeurd in dat tentje in het bos en vooral: waarom.