Een topper!

Met De stille doden heeft Claire McGowan het derde deel gepubliceerd in de thrillerreeks met forensisch psychologe Paula Maguire in de hoofdrol. Zij maakt deel uit van een team dat vermiste personen opspoort in Ballyterrin, een grensstad in Noord-Ierland. De vorige delen – Verloren en Barre grond – verschenen respectievelijk in 2013 en 2014 en werden door zowel recensenten als lezers met lovende kritieken onthaald.

Het verhaal gaat verder waar het tweede deel is geëindigd, zonder dat je als nieuwe lezer van deze serie het gevoel hebt dat je iets hebt gemist. Paula's zwangerschap is inmiddels vergevorderd en nog steeds is niet duidelijk wie de vader is: haar jeugdvriend Aidan of haar chef Guy met wie ze een korte verhouding heeft gehad. De ongemakken van de zwangerschap weerhouden haar er niet van zich volop in een nieuwe zaak te storten. Vijf jaar geleden ontplofte in een klein dorpje vlakbij Ballyterrin een bom die bedoeld was voor een orangistenparade. Helaas ging de bom te vroeg af en waren onschuldige dorpelingen het slachtoffer. De daders, de Mayday Five genoemd, gingen na een procedurefout vrijuit, overlevenden en nabestaanden geschokt achterlatend. Zij zoeken troost bij elkaar in een lotgenotengroep.

Nu, vijf jaar later, zijn de Mayday Five als van de aardbodem verdwenen. De stille doden begint op het moment dat één van hen wordt teruggevonden: dood, opgehangen, met een briefje in zijn mond met de tekst 'nevenschade' erop. Een woord dat de Five hebben gebruikt om zich te rechtvaardigen voor de bomaanslag. Zijn de rollen nu omgedraaid? Zijn daders slachtoffer geworden en omgekeerd? Pijnlijke wonden worden weer opengehaald tijdens de zoektocht naar de andere vermiste aanslagplegers. Het verhaal van De stille doden wordt vanuit drie perspectieven aan de lezer gepresenteerd. Het eerste perspectief is het heden, met nog steeds de pijnlijke nasleep van The Troubles – een gelukkig onvertaald gebleven begrip dat de moeilijke geschiedenis van Noord-Ierland verwoord – en het bijbehorende onderlinge wantrouwen van de verschillende bevolkingsgroepen. In die sfeer proberen Maguire en haar teamleden de vermiste bommengooiers op te sporen voordat er nog meer doden vallen.

Cursief gedrukte fragmenten uit het boek van journaliste Maeve Cooly, waarin zij slachtoffers en daders van de bomaanslag heeft geïnterviewd, vormen het tweede perspectief. De gruwelijke gevolgen worden zeer beeldend beschreven. Wij zien bijna dagelijks bomaanslagen op TV, in de berichten over Syrië bijvoorbeeld. Maar welke impact dit soort aanslagen hebben op de getroffenen, daar hoor je nauwelijks iets over. Door middel van Cooley's boek krijgt de lezer daar een kijkje in; de koude rillingen lopen je af en toe over de rug. En het derde perspectief is dat van het jonge meisje Kira. Zij was slechts acht jaar toen ze slachtoffer werd van de bomaanslag waarbij haar oudere zus Rose om het leven kwam. Haar moeder kon dit verlies niet verkroppen en verliest zich in de drank, Kira aan haar lot overlatend. Zij heeft aansluiting gevonden bij de groep slachtoffers en nabestaanden van de aanslag, en probeert alleen maar te overleven.

De stille doden zijn de doden die geen stem meer hebben omdat de rechtszaak tegen de daders ongeldig werd verklaard. Wie zal er nu nog voor hen spreken? McGowan heeft een prachtige, intelligente thriller geschreven, barstensvol geschiedenis, maar nergens belerend. Met een perfect opgebouwde spanningsboog die de lezer dwingt om steeds maar door te lezen. Een topper!