Late ontwikkeling naar echte thriller

De vrouw in de spiegel is de veertiende thriller van Dennis Lehane (1965). Naast dat hij enkele series heeft geschreven, heeft hij ook een paar standalones geschreven. Daar valt ook dit boek onder te scharen. Een aantal boeken zijn verfilmd, met niet de minste acteurs zoals Leonardo DiCaprio, Sean Penn en Kevin Bacon.  

Lehane bouwt in De vrouw in de spiegel de spanning langzaam op; hij neemt alle tijd om de lezers uitgebreid met de twee hoofdrolspelers kennis te laten maken. De levens van journaliste Rachel Childs en houthandelaar Brian Delacroix raken elkaar in de loop van een aantal jaren tot ze als eind dertigers – beiden inmiddels gescheiden van hun eerste partner – elkaar weer tegen het lijf lopen en een relatie krijgen. Door psychische problemen krijgt Rachel pleinvrees en Brian ondersteunt haar wanneer ze na hun trouwdag drie jaar lang het huis niet meer uit durft. Ondanks deze beperking hebben Rachel en Brian een zeer gelukkig huwelijk. Stapje voor stapje gaat het beter en komt ze weer voorzichtig naar buiten. Haar hele wereld stort weer in wanneer ze tijdens een uitstapje erachter komt dat haar man haar heeft voorgelogen: hij is niet op zakenreis naar Londen maar is nog in de stad. In plaats van opnieuw onderuit te gaan, borrelt bij Rachel de woede omhoog en gaat ze op onderzoek uit. Wie is haar man?  

Heb je eerst het gevoel een feelgoodroman te lezen, op het moment dat Rachel op zoek gaat naar de waarheid over haar man ontwikkelt het boek zich meer in de richting van een thriller. Onverwachte plotwendingen, personen die niet zijn wie je denkt dat ze zijn, korte hoofdstukken waarin veel gebeurt; Lehane weet hoe hij zijn publiek moet boeien. Dat neemt echter niet weg dat het boek niet verrassend is en de uitkomst eigenlijk halverwege het boek al door het verhaal schemert.  

Wat is dat ongrijpbare dat maakt dat je bij de ene thriller compleet in het verhaal gezogen wordt en het bloed in je aderen stolt bij alles wat de hoofdpersoon meemaakt, en dat je bij de andere thriller de meest afgrijselijke martelingen kunt lezen zonder dat je een spier vertrekt? Wat moet een schrijver in zijn of haar mars hebben om jou als lezer mee te sleuren in de roetsjbaan van een zinderend verhaal?  

De vrouw in de spiegel is een boek dat noch het ene noch het andere uiterste benadert. Het is zo'n boek dat je op zich graag uitleest, het is vermakelijk en het boeit, en toch laat het aan het eind een licht gevoel van teleurstelling achter. Het is allemaal te gemakkelijk en de oplossingen voor problemen komen iets te toevallig naar voren. Dat doet afbreuk aan de verwachting die wordt gewekt ('Dit is Lehane op zijn best' staat op de achterflap) dat je een fantastische thriller te pakken hebt.  

Wanneer je probeert te analyseren waarom het boek niet aan de verwachting voldoet, is dat grotendeels doordat Lehane er niet in is geslaagd de hoofdpersonen goed uit de verf te laten komen. Ondanks mooie dialogen en veel nuttige informatie, met name over Rachel, haar journalistieke carrière en haar psychische problemen, blijft de lezer met een afstandelijke blik naar de protagonisten kijken. Dat ongrijpbare, het vermogen om de lezer bij de keel te pakken en niet los te laten voordat het laatste woord is gelezen, heeft de auteur in De vrouw in de spiegel helaas niet tevoorschijn weten te toveren.