Een roman zonder veel inhoud

Carla de Jong combineert het schrijven met een functie als adviseur bij een gezondheidsorganisatie en haar gezin. Na een roman (In retraite) en twee thrillers (Serpent en Outcast) heeft ze met Gebroken wit weer een roman geschreven en, zoals ze in een interview aangeeft, richt ze zich voortaan op het schrijven van romans 'omdat mijn kracht vooral zit in het scheppen van geloofwaardige karakters en hun ontwikkeling'.

Het verhaal begint met het onnodige overlijden van baby Stender in het Middenlandziekenhuis. Verpleegkundige Nathalie maakt melding van een medische misser, maar de gelederen sluiten zich rap en er verandert niets aan de mores in het ziekenhuis buiten de benoeming van bestuurder Twan Tweinstra. Hij probeert langs de weg van de geleidelijkheid nieuwe protocollen in het ziekenhuis te implementeren. Voorzitter van de artsenvereniging, medebestuurder en traumachirurg Eliza van Dam werkt nauw met Twan samen, maar heeft haar eigen agenda. Dan overlijdt er als gevolg van een fout van de artsen op de afdeling verloskunde weer een patiënt, dit keer de vrouw van een journalist. Het hele ziekenhuis houdt de adem in in afwachting van de gevolgen.

Een ijzersterk thema waarover een indringend verhaal te schrijven valt: dat moet wel een goed boek opleveren. Helaas heeft Carla de Jong deze gelegenheid niet met beide handen aangegrepen. Na een indrukwekkend begin van het boek, zakt het tempo al gauw in en ook inhoudelijk wordt er geen vervolg gegeven aan de flitsende opening. Het verhaal gaat eigenlijk nergens heen, karakters en plot blijven oppervlakkig en het geheel kabbelt met uitzondering van enkele kleine oprispingen op zijn gemak verder en de lezer dobbert rustig mee naar het einde. Positieve uitzondering voor wat betreft de karakterontwikkelingen is de figuur van Eliza van Dam die een problematische relatie heeft met haar dementerende moeder. De schrijfster heeft me met dit zijspoor geboeid en ontroerd. En door de aangename, vloeiende schrijfstijl, waarbij elk hoofdstuk een ander personage als hoofdpersoon heeft waardoor de lezer de verschillende visies en belangen in een ziekenhuis leert kennen, is het een boek dat je vlot uitleest. Maar al met al kan het niet tippen aan de hoge verwachtingen die waren opgebouwd, mede door de quotes op voor- en achterkant van het boek.

Samenvattend is Gebroken wit geen thriller, maar wel een roman die vlot leest, geen grote hoogte- en dieptepunten noch aansprekende karakters kent en de kracht en inhoud mist om een inspirerend verhaal rondom het thema 'medische missers' te zijn.