Positieve balans

Na haar debuut in 2013 heeft Nathalie Pagie (1974) al een flink aantal thrillers het daglicht laten zien. Naast standalones heeft ze een serie van vier boeken geschreven met het journalistenduo Diego Martinez en Tara Linders in de hoofdrol, en is er een aantal korte verhalen van haar hand verschenen. Haar schrijftalent werd onderstreept door het twee keer achter elkaar winnen van de Thrillzone Award voor Beste Nederlandse Thriller, in 2017 en in 2018.

Pagie houdt van reizen en haar boeken spelen zich allemaal af op plaatsen die ze goed kent. Je kunt als het ware met de plattegrond in de hand de verplaatsingen van de personages in het boek volgen. Zocht ze in haar eerdere boeken warmere locaties op, nu richt ze zich op koudere landstreken. Haar ‘winterthrillers’ IJsengel (2018) en Noordkaap (2020) spelen zich respectievelijk af in Zweden en Noorwegen.

In haar nieuwste boek Helsinki neemt ze haar lezers mee naar de hoofdstad van Finland. Daar maken we kennis met politieagente Talinn, die een baan heeft aangenomen in deze stad. Acht jaar geleden verdween hier haar tweelingzus Reval, die ondanks alle inspanningen nooit meer is teruggevonden. Dat blijft een pijnlijk gemis. Om haar eigen leven weer op te kunnen pakken, heeft zij zich tot taak gesteld nog één keer te proberen te achterhalen wat er met Reval is gebeurd.

In Helsinki aangekomen kan ze vrijwel direct aan de bak: in het metrostation wordt het lichaam gevonden van een man die op gruwelijke wijze is vermoord. Het is oktober 2020 en het blijkt niet de eerste moord te zijn die de afgelopen jaren in oktober is gepleegd waarbij het stoffelijk overschot ernstig is verminkt. De gedachte dat er een seriemoordenaar actief is, is voor een stad die toeristisch gezien in opkomst is, een gruwelijk idee.

Er zijn drie lijnen te onderscheiden in het verhaal: er is een taskforce van de politie die onderzoek doet naar de moorden, daarnaast loopt Talinn min of meer op eigen houtje een aantal sporen na en er is een mysterieuze, onbekende brievenschrijver – de moordenaar die zijn daden uitlegt aan…. ja, aan wie? Wat is zijn drijfveer? Wat is er zo speciaal aan oktober?

Pagie heeft een vlotte pen; het verhaal heeft veel vaart en er gebeurt op bijna elke bladzijde wel iets. Zij weet de aandacht van de lezer vast te houden met boeiende perspectiefwisselingen, waardoor je steeds verder wilt lezen. Toch is er iets waardoor zich na een tijdje een gevoel van teleurstelling manifesteert. En dat komt omdat de meeste personages zich niet geloofwaardig ontwikkelen.

In het begin valt dat niet zo op, de personages zijn nog maar net geïntroduceerd en je moet ze nog leren kennen. Maar op een gegeven moment gaat het jeuken, het klopt niet. De gokverslaafde agent, de machtsbeluste burgemeester, de jonge computernerd die alleen aan zijn carrière denkt, en zo zijn er nog een paar voorbeelden te noemen. Op zich interessante mogelijkheden om personages uit te diepen, maar dat gebeurt onvoldoende. Pagie blijft hangen op hun kenmerken, zonder dat er verdieping in komt. Hoofdpersonage Talinn komt beter uit de verf, maar ook bij haar mis je echte diepgang qua karakter. Mooie, actuele vondst is de introductie van transgender Kristina. Die geeft een fijne, bijna tedere toets aan het geheel.

Helsinki heeft zijn minpunten, voornamelijk door de zwakke personages, maar de balans slaat toch door naar een positieve indruk. Dat heeft het boek te danken aan het feit dat Pagie de lezer blijvend weet te boeien. En ondanks dat ze niet alles uit het boek heeft gehaald wat erin zit aan kleurrijke personages en spanningselementen, wil je toch doorlezen om te weten te komen wie nu uiteindelijk de moordenaar is. Dat is de kracht van een goede thriller.