De chemie tussen Cotton Malone en lezer is nog niet uitgewerkt!

Het mag geen verrassing heten dat we in dit nieuwste boek van Steve Berry (Verenigde Staten, 1955), Het Maltadocument, weer geconfronteerd worden met een interessant stuk geschiedenis. Zijn protagonist, voormalig geheim agent Cotton Malone, is nu antiquair in Denemarken. Hij wordt nog regelmatig door verschillende diensten ingeschakeld voor klussen met een interessante, geschiedkundige achtergrond. Berry heeft opnieuw een fascinerende organisatie met interessante roots en een illuster verleden gevonden om als kapstok te dienen voor een spannend verhaal: de Maltezer Orde. Deze orde, voluit geheten De Soevereine Militaire Hospitaalorde van Sint-Jan van Jeruzalem, van Rhodos en van Malta, spreekt al vanaf de 11e eeuw tot de verbeelding. Opgericht als orde voor de verzorging van noodlijdende pelgrims in Jeruzalem, kreeg zij in 1113 de status van een militaire orde. Het is één van de weinige ridderordes die heden ten dage nog bestaan.

De auteur weeft feiten en fictie moeiteloos samen om Cotton Malone in diens 14e avontuur te storten. Hij is op verzoek van de chef van de Britse MI6 op zoek naar brieven die Churchill vlak voor de Tweede Wereldoorlog geschreven heeft aan ‘Il Duce’, Mussolini. De brieven zijn nog steeds potentieel gevaarlijke lectuur en MI6 wil ze terug, maar ze zijn na de executie van Mussolini verloren gegaan. Wanneer er een link bestaat met verborgen documenten van de Maltezer Orde duikt Malone steeds dieper in de ontstaansgeschiedenis van het christelijk geloof. De tentakels reiken tot diep in het Vaticaan, waar de kardinalen bij elkaar komen om een nieuwe paus te kiezen.

Het is zoals altijd de strijd tussen goed en kwaad, tussen licht en donker. Tegenstellingen die bij elkaar horen, net als de tegenstanders van Cotton Malone, de tweeling Pollux en Kastor Gallo. Pollux is de charismatische interimleider van de Maltezer Orde, Kastor is de konkelende kardinaal met de ambitie om de volgende paus te worden. Ze zijn antagonisten maar hebben ook eenzelfde streven: de documenten vinden. Ieder voor zijn eigen gewin, uiteraard.

De boeken van Steve Berry zijn een toonbeeld van wat de combinatie van feiten en fictie tot stand kan brengen: weergaloze spanning, veel geschiedenis die hij op een spannende manier voorschotelt zodat het zelfs voor de lezer die niet zo geïnteresseerd is in het verleden leuk blijft en een verteltrant die to the point is. Je moet er wel even voor gaan zitten. Er gebeurt heel veel, zowel in het heden als in het verleden, er zijn veel personages en de perspectiefwisselingen zijn niet mals. Met name de eerste helft van het boek vergt wat dat betreft concentratie van de lezer. Langzamerhand echter worden de contouren van de plot zichtbaar. Ook spitst het verhaal zich steeds meer toe op één punt: het vinden van de verborgen documenten van de Maltezer Orde.

Het tempo is continu hoog. Dit doet soms geforceerd aan, alsof er op elke bladzijde actie moet zijn. Dat maakt het verhaal bij vlagen onevenwichtig en gekunsteld, wat we niet gewend zijn van Berry. Mede daardoor is dit niet zijn beste boek. Maar dat zij hem vergeven; het kan niet altijd feest zijn.

De over het algemeen hoge waardering voor zijn boeken heeft vooral te maken met zijn gedegen research naar het behandelde thema en de plezierige, tot de verbeelding sprekende hoofdpersoon Cotton Malone. Sinds zijn eerste optreden in 2007 in De erfenis van de Tempeliers heeft hij een grote schare fans gekregen en met elk boek leer je hem beter kennen. Ook de mensen om hem heen, zoals zijn vroegere baas Stephanie Nelle, zijn collega Luke Daniels en zijn vriendin Cassiopeia, zijn inmiddels goede bekenden geworden. Bij een langlopende serie is er natuurlijk altijd het risico dat op een gegeven moment de chemie tussen protagonist en lezer is uitgewerkt, maar voorlopig is daar met dit 14e deel nog geen sprake van.