Veel geblaat, weinig wol

Na IJsblauw - Het Instituut is dit boek het tweede deel in een trilogie die science fiction-achtig aan doet door het onderwerp: de hoofdpersoon, Eva-Lin, is een kloon die door haar ontwerper Marcus Brent met een speciaal doel is gemaakt. Zij – en andere klonen – moeten worden verkocht aan de hoogste bieder om als vechtmachines te dienen. Ze zijn ontdaan van alle menselijke emoties en getraind om te moorden. Althans, dat was het doel van Brent. De ontwikkeling van Eva-Lin en haar mannelijke tegenhanger, Adam, is abrupt onderbroken waardoor zowel Eva-Lin als Adam niet voldoen aan de hoge verwachtingen die Brent van ze had. Erger nog, niet alle menselijke gevoelens zijn uit hun DNA weggehaald, waardoor hun reacties onvoorspelbaar zijn geworden.

Wat de gevolgen daarvan waren, zijn in IJsblauw - Het Instituut uitgebreid beschreven. In dit boek gaat de strijd van Eva-Lin tegen Marcus Brent naadloos verder. Zij wil het levenswerk van Brent vernietigen en zeggenschap krijgen over haar eigen leven. Maar kan zij blijven rekenen op de hulp van Adam? 

De verwachtingen over dit vervolg waren hooggespannen na de avonturen Eva-Lin en Adam in het eerste deel. Lineke Breukel had daarin blijk gegeven een vlot en boeiend verhaal te kunnen vertellen. De eerlijkheid gebiedt echter te zeggen dat dat niveau in IJsblauw – Het beest niet wordt gehaald. Bij een vervolg op een eerder boek is ontwikkeling van de personages of een verdieping van de verhaallijn belangrijk om mee te kunnen blijven leven. In dit boek is daar echter geen sprake van. De lezer valt weliswaar van de ene gruwelijkheid en zoektocht in de andere, maar het is meer van hetzelfde.

Er gebeurt heel veel en in een moorddadig tempo. De lezer krijgt geen moment rust. Het idee ontstaat al gauw dat met minder actie en meer uitwerking van enkele onderdelen van het verhaal, het boek wellicht minder bladzijden maar wel meer spanning had kunnen hebben. Daarbij komt dat, net als in het eerste deel, ook in dit boek de uitvoerige, zeer gedetailleerde beschrijvingen van alles wat er met de hoofdpersonen gebeurt, de lezer tot niet meer dan consument maakt. Er is geen ruimte voor interpretatie of meespeuren; alles wordt aan je voorgeschoteld.

Wat het boek ten goede komt, is de vlotte en meeslepende schrijfstijl van de auteur. Ook al gruwel je af en toe van de heftige acties die hier en daar naar horror neigen, de hoofdstukken rijgen zich als vanzelf aaneen.

IJsblauw – Het beest kan los worden gelezen van het eerste deel, IJsblauw – Het instituut. Maar voor een goed inzicht in de verschillende karakters en gebeurtenissen verdient het wel aanbeveling dat boek eerst te lezen. De cliffhanger van Het beest zal de liefhebber nieuwsgierig maken naar het derde en laatste deel van de IJsblauw-trilogie: Kloon, dat is verschenen in oktober 2017. Maar daar hoort deze lezer niet bij.