Al is de leugen nog zo snel...

De boeken van Jet van Vuuren zijn te typeren als, zoals de uitgever op de achterkant zet: 'oer-Hollandse thrillers waarin vrouwen de hoofdrol spelen'. Het subgenre waar haar boeken onder vallen wordt ook wel vakantiethriller of zomerthriller genoemd. Dat zijn spannende romans met een niet al te diepgravend plot of structuur, die voldoende inhoud bieden voor een paar aangename leesuurtjes. In dat genre valt ook dit nieuwste boek van Van Vuuren: Liegbeest.  

In Liegbeest is laat-dertiger Hannah de onbetwiste hoofdpersoon. Zij gaat onder valse vlag een weekend werken als discrete poetsvrouw in het vakantiehuis van zakenman Jochem Nijhoff. Hij gaat samen met een aantal oude studievrienden het vijfde lustrum vieren van hun corps. Het groepje jaargenoten is in de loop der tijd uitgedund van 13 naar 5 en deze laatste jaargenoten maken zich op voor een weekend feesten. Voor het echter zover is, overlijdt één van hen ten gevolge van de val van een paard. Een ongeluk, oordeelt iedereen, totdat de overgebleven vrienden een vreemd appje krijgen met een aftelversje. De sfeer in het vakantiehuis staat gelijk op scherp. Het onderlinge vertrouwen is niet groot, de gevreesde zakenmannen blijken allemaal niet helemaal zuiver op de graat te zijn. Hannah loopt er tussen rond, hoort en ziet alles en trekt haar eigen plan. Zij heeft nog haar eigen appeltje met de heren te schillen.  

De vorm van het boek is een klassiek gegeven voor een whodunnit: zet een aantal personen op één plek bij elkaar; het liefst ergens waar ze niet gemakkelijk weg kunnen komen, en plaats er iemand tussen die een eigen agenda heeft, bij voorkeur eentje die indruist tegen die van de rest. Op de rest hoef je alleen maar te wachten. Jet van Vuuren heeft dat heel goed toegepast: de plaats van handeling is het afgelegen landhuis van zakenman Nijhoff en de trigger is Hannah, die haar eigen reden heeft om het minder sjieke baantje als poetsvrouw aan te nemen. En al is de leugen nog zo snel; wie het laatst liegt, liegt het best.  

Liegbeest leest erg gemakkelijk. De hoofdstukken zijn kort, er is veel actie en het perspectief wisselt regelmatig. Het probleem daarbij is echter dat het af en toe net lijkt of het boek is opgebouwd uit kleine, zelfstandige scènes die elkaar zonder veel samenhang opvolgen. De personages worden behoorlijk stereotiep neergezet, zoals de gedienstige secretaresse Roos en de brallende jaargenoten die zich met veel drank en drugs door het weekend worstelen. Hannah is het enige karakter dat enigszins interessant is, maar ook zij komt niet echt goed uit de verf. Haar karakter wordt wisselend neergezet (angstig tegenover doeltreffend) waardoor je geen grip krijgt op haar acties. Dat maakt het ook lastig om met haar mee te leven. En dat is jammer, want ze had een hele mooie rol kunnen spelen in de stijl van de boeken van Agatha Christie: aan de zijlijn, maar ondertussen de touwtjes strak in handen houdend. Dat is helaas niet gelukt.  

Jet van Vuuren heeft de gewoonte om al in het begin van het boek duidelijk te maken waar het verhaal om draait. Op die manier wordt het boek meer een 'howdunnit' dan een 'whodunnit'. Dat kan een heel mooi en interessant boek opleveren, mits de personages goede dragers van het verhaal worden. En daar schort het in dit boek dus aan, net zoals bijvoorbeeld in een eerder boek van deze auteur, Eindfeest, waar dezelfde schrijfstijl werd gehanteerd. Dat biedt weinig verrassends voor de lezer die graag meepuzzelt met een mysterie of meeleeft met de heldin.  

Wat overblijft is een redelijk aardig verhaal, zonder al te veel diepgang en inhoud. Teleurstellend voor de liefhebber die iets meer zoekt in een spannend verhaal.