Een anticlimax ...

Madame le commissaire en de uitgestelde wraak van de Duitse auteur Pierre Martin is het tweede boek in een serie rond politievrouw Isabelle Bonnet en haar assistent Apollinaire. Isabelle was tot voor kort leider van een antiterreureenheid in Parijs. Bij een actie is zij zwaargewond geraakt en hebben enkele leden van haar team het leven gelaten. Nu is zij in haar geboortedorp Fragolin teruggekeerd om te herstellen en en passant beheert zij daar samen met haar assistent het kantoor van de Police Nationale. In die hoedanigheid houdt zij zich bezig met regionale onopgeloste oude zaken.

Na de succesvolle speurtocht naar de moordenaar van de onbekende vrouw in Madame le commissaire en de verdwenen Engelsman, duiken Isabelle en Apollinaire in een cold case: wie vermoordde tien jaar geleden Jean Luc Navet op gruwelijke wijze met een hooivork? En waarom? Met technische middelen die toen niet mogelijk waren maar nu wel ter beschikking zijn, ontrafelt Apollinaire de vage tekens die op het voorhoofd van de dode staan. Tekens die erop wijzen dat de man niet zo’n brave huisvader was als altijd werd gedacht. Wanneer Isabelle tijdens een nachtwandeling langs het strand letterlijk struikelt over een afschuwelijk verminkte dode en ook bij hem sprake is van een verwijzing naar een niet al te frisse achtergrond, gaan bij haar de alarmbellen af. Is het toeval? Kenden de beide mannen elkaar in het verleden? En belangrijker nog: is er in de toekomst nog een slachtoffer te verwachten? Minutieus duiken Isabelle en Apollinaire in het verleden van beide mannen, waar trouwens niet iedereen om staat te juichen.

Met groot enthousiasme is uitgekeken naar dit tweede deel in de 'Madame le commissaire'-reeks. Het eerste boek was een heerlijke verrassing en een mooie, fijne ‘cosy crime’. Dat schept verwachtingen en een hoop voorpret voor de verdere avonturen van Isabelle en Apollinaire, waarbij de vertaling van het boek opnieuw in handen is van Ans van der Graaff en David Orthell. Helaas kan Madame le commissaire en de uitgestelde wraak niet tippen aan het eerste deel. Het is alsof de auteur het stramien van deel één aan een leerling heeft gegeven met de opdracht: dit is het voorbeeld, schrijf jij het tweede deel maar.

Het format is gelijk, de hoofdpersonen zijn gelijk, de omgeving is hetzelfde, maar de finesses die boek één sjeu geven missen nu ten enen male: de humor, het sprankelende taalgebruik, de brille, de laissez-faire sfeer waardoor je de sfeer van de Provence boven alles uit proefde; het is er allemaal niet. Het boek is vlak, eendimensionaal met een zwakke verhaallijn en ook op het speurdersvlak is er weinig echt spannends te beleven. Daarbij zie je geen ontwikkeling van de hoofdpersonen; ook daar is kleurloosheid troef.

Er is gepoogd om met een extra plot, waarbij Isabelle een oogje moet houden op een belangrijke kroongetuige van de Police Nationale, de spanningsboog op een hoger plan te brengen. Maar doordat hier met een suffige manier mee wordt omgesprongen – er gebeurt namelijk praktisch helemaal niets – komt dit niet uit de verf. De man zit gewoon opgesloten op zijn étage, er zijn geen aanwijzingen dat iemand hem op het spoor is, waardoor je nog wat commotie zou verwachten in het dorp, en niemand staat hem gericht naar het leven. Dit onderdeel van het verhaal is te karakteriseren als bladvulling en niets anders.

Voor de lezer die was getriggerd door het eerste boek is Madame le commissaire en de uitgestelde wraak een anticlimax. We zullen het derde deel van de serie, Madame le commissaire en de dood van de politiechef, dat in februari 2022 in het Nederlands verschijnt, af moeten wachten om te weten te komen of de teloorgang doorzet of dat de auteur zich heeft herpakt.