Leuk tussendoortje

Dit vierde deel in de reeks van Madame le Commissaire was een leuk tussendoortje maar niet meer dan dat. Het onderzoek naar de dood van de minister is te veel onderbelicht. Met een beetje puzzelwerk is Isabelle Bonnet er al gauw achter hoe de vork in de steel moet zitten et voila, ze kan de zaak teruggeven aan Ballancourt voor verdere afhandeling. Appeltje eitje. Dat is minder het geval met de zaak van de ontvoerde kunstvervalser Tristan de Jong. Via een schilderij waar burgemeester Thierry van het dorpje waar Isabelle Bonnet woont een oog op heeft, wordt ontdekt dat De Jong ontvoerd is. Deze zaak vindt Isabelle veel interessanter dan die van de dode minister en ze duikt hier met hart en ziel in.

Het verloop van het verhaal is op zich goed uitgewerkt en de manier waarop Isabelle van de ene aanwijzing naar de andere komt is logisch. En toch schuurt het verhaal wat langs de grens van de ongeloofwaardigheid. Dat maakt dat naar mijn smaak dit boek iets te gemakkelijk is. Dat is wel inherent aan het genre cosy crime maar toch mag het iets meer om het lijf hebben. Ik ben, met de epiloog in gedachten, wel nieuwsgierig hoe Isabelle haar verhoudingen met haar beide amants verder vorm gaat geven! Deze dame is wat dat betreft niet voor de poes.