Zware tegenvaller

Angela Merkel is oud-bondskanselier van Duitsland. Wie kent haar niet? Na haar pensionering heeft ze zich met haar man Achim en haar lijfwacht Mike teruggetrokken in Klein-Freudenstadt, een dorpje in het noordoosten van Duitsland, waar ze heeft geholpen bij het oplossen van een moord. Dat is op een heerlijke, humoristische wijze beschreven in Miss Merkel en een onverwachte wending van de Duitse auteur David Safier (1966). Het wachten was op deel twee, waarbij de lezer zich verheugde op een cosy crime in de trant van de avonturen van Agatha Christie’s Miss Marple. De setting: een klein dorp waar iedereen elkaar kent en waar de amateur-detective door middel van het uitpluizen van dorpse verhoudingen de moordenaar probeert te vinden. Miss Marple en Miss Merkel zouden waarschijnlijk dikke vriendinnen zijn geweest!

In Miss Merkel en de moord op het kerkhof, opnieuw in een vertaling van Cora Kool en Marijne Thomas, gaat het leven in Klein-Freudenstadt naadloos verder waar het na het eerste deel gebleven was. De rust is weergekeerd. Achim is op wandelvakantie gegaan en Angela vindt het wel erg tam worden in het dorp. Stiekem zou ze het helemaal niet erg vinden wanneer er weer wat reuring kwam. Ze wordt op haar wenken bediend wanneer ze zelf, nota bene op het kerkhof, een dode man vindt. De politie is van mening dat het hier een natuurlijke dood betreft en weigert de zaak verder uit te zoeken. Maar Angela vertrouwt het zaakje niet en besluit zelf op onderzoek uit te gaan, waarbij ze zich niet alleen op misdaadgebied in de nesten werkt.

Wanneer je je als lezer hebt verheugd op weer een vermakelijk verhaal, dan kom je helaas bedrogen uit. En dat is voornamelijk te wijten aan de schrijfstijl. In Miss Merkel en een onverwachte wending was al sprake van breedvoerige uitweidingen om een punt te maken, maar die pasten nog wel in het totaalplaatje. Nu verliest de auteur zich echter in allerlei bijzaken die er niet echt toe doen, zoals banale beschrijvingen van Angela’s flirt met één van de verdachten en haar schuldgevoel daarover. Het is prima om dit een keer te benoemen, maar na drie keer ben je er wel klaar mee en na nog een paar keer wordt het irritant. Het voegt niets toe en het leidt alleen maar af. De plotontwikkeling is bovendien matig met onrustige verhaallijnen en zijpaden naar mogelijke verdachten die net zo vlug weer van het lijstje afvallen.

Het lijkt alsof de auteur coûte que coûte grappig wil zijn en daarnaast nog een spannende misdaad wil schrijven met als extra ingrediënt een portie romantiek. Dat is helaas ten koste gegaan van de verfijnde stijl met grappige accenten uit het eerste boek. Zou Safier nu al zijn kruit verschoten hebben? Hij werd als scenarioschrijver in 2002 geprezen voor zijn bijdrage aan de sitcom ‘Berlin, Berlin’, waarvoor hij de Deutschen Fernsehpreis won. De jury vond dat zijn scripts vrij waren van ‘hang naar opgeblazen drama of papieren pathos’ (bron: Wikipedia). Dat kun je helaas niet zeggen van Miss Merkel en de moord op het kerkhof, wat juist voor een groot deel van opgeblazen drama en pathos aan elkaar hangt.

Het is altijd lastig om na een goed ontvangen eerste boek een succesvol vervolg te schrijven. Safier is daar met het onderhavige verhaal niet in geslaagd, maar dat wil niets afdoen aan het feit dat hij kan schrijven. Dat heeft hij al eerder bewezen, mede gezien de verschillende prijzen die hij met zijn werk heeft gewonnen. Daarom kun je als lezer alleen maar hopen dat dit een eenmalige inzinking is en dat een eventueel derde deel weer met veel plezier en met een glimlach gelezen kan worden. Dan vergeven we hem deze misstap maar.