Een klassieke whodunit

De Britse auteur Tim Weaver (1977) is van oorsprong journalist, die voornamelijk schreef over videogames. Persoonlijke omstandigheden, waaronder de ziekte van zijn vrouw, verwerkte hij in wat zijn eerste boek werd. En hoewel het tien jaar heeft geduurd voordat dit debuut in 2010 gepubliceerd werd, heeft hij sindsdien ieder jaar een nieuw boek rondom zijn vaste hoofdpersoon, David Raker, geschreven.

Weaver is geïntrigeerd door de gedachte hoe het kan dat iemand volledig uit beeld verdwijnt; zeker in de huidige tijd met beveiligingscamera's op elke hoek van de straat, mobiele telefoons die opgespoord kunnen worden en 24/7 nieuwsprogramma's. Wie zou deze mensen kunnen vinden? Zie daar de basis voor zijn thrillers met als protagonist ex-journalist en weduwnaar David Raker die één grote missie heeft in het leven: vermiste personen opsporen.
Het personage Raker zat al in het hoofd van de auteur voordat hij een plot had bedacht voor zijn debuut: het moest een bewogen, sterke, intelligente man zijn met speurderskwaliteiten. Stressbestendig, met een groot psychologisch inzicht in de menselijke natuur maar geen Superman. Of zoals Weaver schrijft: 'He wouldn't be able to dodge bullets'. Zo'n held kan algauw ontsporen in een niet te pruimen figuur, maar dat is hier gelukkig niet gebeurd. Raker is een goed uitgewerkt personage met wie lezers zich uitstekend kunnen identificeren. En eerlijk gezegd weer eens wat anders dan de eenzame, depressieve danwel chagrijnige politiemensen die de afgelopen jaren veel thrillers bevolkten. Niets mis mee geweest, maar deze positieve insteek voelt goed.

Nooit meer terug  is het derde deel in de serie die momenteel uit zes boeken bestaat, en het enige dat tot nu toe in het Nederlands is vertaald. Raker wordt door een vroegere vriendin gevraagd om haar zus, zwager en hun twee kinderen op te sporen. Zij verdwenen een paar weken geleden zonder een spoor achter te laten, terwijl in hun huis het eten nog op het fornuis stond, de radio aan was en de hond gewoon rondliep. Wat heeft hen ertoe gebracht om van het ene op het andere moment te verdwijnen? Of heeft iemand hen daarbij een handje geholpen? De politie heeft het dossier nagenoeg gesloten vanwege gebrek aan aanknopingspunten. Raker krijgt een heel dun draadje in handen door alle beschikbare gegevens zoals politierapporten en getuigenverklaringen nog eens tegen het licht te houden en losse eindjes voorzichtig met elkaar te verbinden. Het gezin blijft er niet minder spoorloos onder, maar er tekent zich langzamerhand een barbaarse misdaad af.

Nooit meer terug  is een mooie leeservaring; een klassieke whodunit met een sympathieke hoofdpersoon, minder sympathieke tegenstanders en hulpeloze slachtoffers die de pech hadden machtige mensen voor de voeten te lopen. De lezer volgt Raker op zijn speurtocht, maar weet net eventjes iets meer dan hem door goed gedoseerde flashbacks die naadloos in het verhaal passen. Die kennis kan verkeerd uitpakken voor wat betreft het opbouwen van de spanning maar Weaver is erin geslaagd het tegendeel te bewerkstelligen. Hij voegt hiermee juist een extra dimensie toe aan de ontwikkeling van het verhaal zonder dat er te veel van de inhoud wordt prijsgegeven. Deze wisselingen tussen heden en verleden werken goed samen om de spanning op een hoog niveau te houden. Weliswaar geen nagelbijtende spanning maar een groeiende wens om te weten te komen wat er nu eigenlijk is gebeurd met het verdwenen gezin. Wanneer de plot zich uiteindelijk ontvouwt valt alles op zijn plek. Zijn de vermisten nog te redden of kunnen ze alleen nog gewroken worden? Net als Raker heeft de lezer er een hard hoofd in, maar doet hij niettemin zijn best de hoop levend te houden. De twist zit hem zoals vaak in het slot van het boek; een twist die benieuwd maakt naar de andere delen in de serie rondom David Raker, speurder naar mensen die, al dan niet met opzet, verdwenen zijn.