Is de magie van de wintervertellingen uitgewerkt?

Charcombe Park is een mooi landhuis in het Engelse Dorset, waar de 32-jarige Daisy Redmain woont met haar twaalf jaar oudere echtgenoot, de rijke zakenman Charles. Hij wilde het huis dolgraag in zijn bezit hebben, omdat een voorvader van hem het ooit heeft bewoond. Toen het dan ook verkocht werd door de oude dame Xenia Arkadyoff, greep hij direct zijn kans. Xenia woont sindsdien in één van de twee cottages aan de rand van het landgoed. Zij is de dochter van een Russische prins en een beroemde Engelse filmactrice, die het huis in de jaren 50 op het hoogtepunt van haar moeders roem kochten. In de andere cottage woont de ex-vrouw van Charles, met hun twee tieners.

Zo’n setting, met al die emoties op de vierkante kilometer, roept bij voorbaat al het gevoel op van een aanstormende ramp. Wanneer de kinderwens van Daisy en Charles niet lijkt te worden vervuld en Daisy steeds meer het idee krijgt dat ze Charles minder goed kent dan ze dacht, lopen die emoties steeds hoger op.

Lulu Taylor is van origine romanschrijfster in de trant van Judith Krantz en Jackie Collins, maar heeft rond 2012 de overstap gemaakt naar het genre van de spannende romans, zodat ze een donker tintje aan haar boeken kon geven. Inmiddels zijn er vijf boeken in dit genre verschenen, die allemaal naar het Nederlands zijn vertaald. De vertaling van Winterhuis is van de hand van Yolande Ligterink.

Taylor volgt in haar boeken steeds hetzelfde stramien: twee verhaallijnen met vrouwen wier levens met elkaar in aanraking komen doordat ze in verschillende periodes hetzelfde huis bewonen. Binnen dat spectrum weet zij iedere keer weer een verrassend verhaal neer te zetten met interessante invalshoeken. De levens van de twee hoofdpersonen in Winterhuis, Xenia en Daisy, vertonen grote raakvlakken: beiden hebben een dominante, narcistische figuur in hun nabijheid en beiden hebben ze de zorg voor een ouder, maar het is de manier waarop ze hiermee omgaan en de keuzes die ze maken die hun toekomst bepaalt.

Taylor neemt je steeds dieper mee in de levens van de beide vrouwen. De overgangen tussen de verhalen in heden en verleden zijn soepel. Als bij een ui pelt ze de ene laag na de andere van het verleden van Charcombe Park en komt ze steeds dieper bij de kern: de reden waarom niemand ooit echt gelukkig is geweest in dat mooie huis met zijn bewogen geschiedenis.

Winterhuis is aan de ene kant melodrama in optima forma en aan de andere kant een droevige liefdesgeschiedenis met scherpe kantjes. De schrijfstijl is gedegen en boeiend, maar kan qua niveau niet tippen aan bijvoorbeeld De Winterkinderen of Wintergeheimen. Het is dramatisch, de opbouw is goed, maar echt spannend wordt het geen moment. Het lijkt erop alsof romancier Taylor het heeft gewonnen van de thrillerauteur Taylor. Ook de personages worden minder goed uitgewerkt, waardoor het lastiger wordt echt met ze mee te leven. De enige waar je meer gevoel bij krijgt is de jonge Xenia, een meisje dat gemangeld wordt tussen een dominante vader en een manisch-depressieve moeder.

Is de magie van de wintervertellingen uitgewerkt? We zullen het even moeten afwachten; op dit moment staat er op de website van Lulu Taylor nog geen nieuw boek genoemd voor publicatie.