Intrigerende en verwarrende psychologische roman

Met Zwarte schuur heeft Oek de Jong een intrigerende en verwarrende psychologische roman geschreven. Intrigerend vanwege de indringend beschreven emoties van de schilder Maris; die zijn hele leven vecht tegen de demonen uit zijn jeugd. Verwarrend omdat je als lezer de ene keer heel erg meeleeft met de hoofdpersoon en je hem het volgende moment wel een draai om zijn oren wil geven omdat hij zich zo kinderachtig gedraagt tegenover zijn omgeving.
Maar dat zijn de gevoelens van de lezer, die De Jong heel geraffineerd naar boven weet te halen.
Wat mij heel erg frappeerde was het eind, waarin Maris de jonge mismaakte vrouw op La Gomera schildert. Haar woorden schrijnen en werpen plotseling een schel licht op de persoon die Maris vroeger was en die hij geworden is: 'I was a normal child. I had a lot of pain, but I was a normal child'. Dat is de veertienjarige Maris, wanneer hij veroordeelt wordt tot het tuchthuis, dat is Maris wanneer hij zijn hoofd boven wat er probeert te houden in zijn relaties met vrouwen. Dat is Maris wanneer hij in zijn grootste crisis terechtkomt en hij bijna de vrouw verliest die alles voor hem betekent. Het komt allemaal voort uit de pijn die hij leed toen hij eigenlijk als een normaal kind gelukkig had moeten zijn.
Het boek boeit doordat je mee blijft leven met Maris, zowel in de flashbacks uit zijn verleden als in de moeizame relatie met zijn vrouw Fran. Soms werd het me wel eens wat te veel, al dat steeds maar niet verder komen in het verwerken van zijn verleden en het haast routinematige in en uit bedden rollen met allerlei types. Maar als je voor ogen houdt waar hij vandaan komt en hoe zijn achtergrond is met een dominante moeder en een vader die niet tegen haar op kon en de verwarrende tijd die hij als puber meemaakte terwijl zijn sexualiteit net ontwaakte, dan zie je door de grote man heen continu het verlegen, beschadigde kind opduiken.
Daarom heb ik al met al voornamelijk genoten van dit boek.