Een heerlijke, realistische feelgoodroman

Alles is zoals het zou moeten zijn is de debuutroman van Daphne Deckers (1968), voor het eerst verschenen in 2012. Deckers is schrijfster, presentatrice en columniste. Ze schreef eerder opvoedboeken en kinderboeken. Haar nieuwe roman Dubbel zes verschijnt later dit jaar. 

In Alles is zoals het zou moeten zijn maken we kennis met Iris. Ze is net bevallen van haar zoontje wanneer ze erachter komt dat haar jeugdliefde Pieter al een jaar vreemdgaat en op het punt staat haar te verlaten. Dat ze zwanger is geworden omdat ze stiekem met de pil is gestopt, draagt ook niet bij aan de situatie. Van de een op andere dag is ze een alleenstaande moeder, met een hond en een drukke baan. Saai is het zeker niet dankzij haar vriendinnen, valse collega’s en nieuwe mannen die op het toneel verschijnen.

Direct na de eerste paar bladzijdes valt het meteen op wat dit boek zo origineel maakt, namelijk het taalgebruik en de schrijfstijl.

“Een kind neem je niet, dat krijg je; het is een geschenk. Ja, ja. Het is alleen jammer dat het cadeaupapier zo verfrommelt.”

Deckers schudt zonder moeite de ene na de andere hilarische opmerking uit haar mouw. Ze zijn niet alleen heel erg grappig en direct, maar ze windt ook geen doekjes om de realiteit. Zoals bijvoorbeeld een geboortekanaal dat na de bevalling lijkt op een rundertartaartje. En dan hebben we het alleen nog maar over de eerste paar hoofdstukken. Zelden lees je een boek dat zo lekker recht voor zijn raap is en zegt waar het op staat. Wanneer je dan ook nog eens regelmatig hardop moet lachen, lijkt het toch niet fout te kunnen gaan.

Net als het verhaal zelf, komen ook de personages heel realistisch over. Aan Pieter krijg je als lezer natuurlijk al snel een hekel, want een man die zijn eigen kind niet erkent en verlaat is toch niet helemaal goed te begrijpen. Met Iris kunnen we wel meeleven, alhoewel ze af en toe wel een tikje verwend overkomt. Enig puntje van kritiek is dat Iris zo wanhopig vasthoudt aan het idee dat Pieter wel terugkomt. Ze wordt neergezet als een sterke, onafhankelijke vrouw die zich niet zomaar iets laat vertellen. Maar als het op Pieter aankomt, verandert ze in een aanhankelijke, hopeloze vrouw. Op zich is dit natuurlijk niet erg, maar het duurt wat te lang en het spreekt elkaar tegen. Zo wordt het als een enorme mijlpaal neergezet wanneer ze eindelijk eens tegen Pieter losbarst over haar gevoelens, terwijl ze eerder in het verhaal ook niet schroomde om te zeggen waar het op staat. Dat het ook steeds dezelfde discussie is, doet het verhaal ook geen goed. Op de helft van het verhaal weten we ondertussen wel wat ze allebei fout hebben gedaan, maar gelukkig neemt het verhaal uiteindelijk een wending waardoor je er opnieuw door wordt gegrepen.   

De hilariteit, pikante scenes en het directe taalgebruik maken deze roman tot een origineel feelgoodverhaal met een plottwist die je toch niet zag aankomen. Deckers tweede roman laat even op zich wachten, maar als het net zo’n heerlijk verhaal wordt als dit boek, dan is het zeker het wachten waard.