Een buitengewoon bijzonder mooi verhaal

Een buitengewoon gewoon leven van Monica Wood gaat over de 104-jarige immigrante Ona Vitkus en een elfjarige jongen. De jongen is een scout en heeft een fascinatie voor wereldrecords. Als hij bij Ona in huis komt om een paar zaterdagen klusjes voor haar te doen, denkt Ona dat het de zoveelste scout is die haar komt helpen waar weinig bijzonders aan is. Maar Ona en de jongen ontwikkelen een bijzondere band. Hij helpt haar te realiseren dat ze het leven nog steeds waard is en samen besluiten ze een nieuw wereldrecord te gaan vestigen.

Wanneer de jongen ineens weg blijft is Ona teleurgesteld. Misschien was hij toch niet zo bijzonder als ze dacht. Als zijn vader Quinn na twee zaterdagen op haar stoep staat, komt ze achter de reden van het plotselinge verdwijnen van de jongen. Quinn is vastbesloten om de taak van zijn zoon te volbrengen, al is het maar om aan zijn ex-vrouw te bewijzen dat hij het kan en dat hij van de jongen houdt. Maar wat Quinn niet weet is dat de jongen niet alleen klusjes heeft achtergelaten, maar ook een levenswerk.

Bij sommige boeken moet je er even in komen en soms duurt het zelfs wel 100 bladzijdes totdat je zin krijgt om door te lezen, maar bij Een buitengewoon gewoon leven word je vanaf de eerste bladzijde ondergedompeld in het verhaal. Wat erg bijzonder is, want het is geen spannend boek, maar toch is er iets aan het verhaal waardoor je blijft doorlezen. Dat komt mede door de fijne schrijfstijl van Wood. De omschrijvende stijl wordt afgewisseld met mooie maar pittige dialogen. Ook wisselt ze van vertelperspectief tussen Ona en Quinn. Deze afwisseling houdt je scherp en zo leer je de personages beter kennen, net als het effect dat de jongen op hun leven heeft gehad. Deze hoofdstukken worden afgewisseld door de opnames die de jongen maakt van het levensverhaal van Ona en de lijstjes van de wereldrecords die de jongen uit zijn hoofd heeft geleerd.

De zaterdagen dat Quinn bij Ona is, weet hij haar aan het praten te krijgen over vroeger en leggen ze samen haar levensverhaal vast. Deze gesprekken blijven in het verhaal terugkomen, waardoor het verhaal van Ona verteld wordt en je steeds meer sympathie ontwikkelt voor deze oude mopperende dame. Er ontwikkelt zich een bijzondere vriendschap die plotseling tot stilstand komt als de jongen niet meer komt opdagen.

Doordat het verhaal zich concentreert op Ona en Quinn, merk je dat het steeds sterkere personages worden. Door de afwezigheid van de jongen, maken ze een ontwikkeling door die ertoe leidt dat ze zichzelf en elkaar beter leren kennen. Ona dacht dat het leven haar niets nieuws of bijzonders meer kon brengen, totdat de jongen kwam. Quinn heeft niet altijd een goede relatie met zijn zoon gehad, maar voelt zijn aanwezigheid in het huis van Ona. En de vriendschap tussen hem en de oude vrouw wordt een belangrijk deel van zijn leven en leert hem belangrijke levenslessen over loslaten, vasthouden en doorgaan.

Een buitengewoon gewoon leven is allesbehalve een gewoon verhaal. Het is een hartverwarmende roman die niet alleen gaat over de vriendschap tussen een elfjarige jongen en een 104-jarige vrouw, maar ook over de vriendschap tussen deze vrouw en zijn vader. Het is zeker geen spannend, maar wel een vertederend en indrukwekkend verhaal, waarvan je het jammer vindt dat het uiteindelijk afgelopen is. Maar door de mooie afsluiting sluit je het boek toch met een glimlach op je gezicht.