Grappige, winterse feelgood

De naam Natalie Cox is nieuw in feelgoodland, maar het is geen debuterende schrijfster. Het is namelijk het pseudoniem van de Britse schrijfster Betsy Tobin (1961) en in Engeland werd zij bekend door het schrijven van literaire romans. Naast het runnen van een kleine, onafhankelijke boekhandel en café in Londen, heeft ze zich ook aan het schrijven van een feelgoodroman gewaagd.    

Charlie wil het liefst de feestdagen overslaan, of misschien beter de hele maand december, want het is de ergste maand van haar leven. Haar vriend is bij haar weg, haar appartement is beschadigd door een gaslek, haar moeder is afgereisd naar Australië en ze heeft ook nog eens een hersenschudding. Ze kan niet anders dan toestemmen om tijdelijk bij haar nichtje op het platteland in te trekken. Haar nichtje runt een hondenopvang en Charlie gaat haar een handje helpen. Maar deze honden hebben natuurlijk ook baasjes en soms zelfs aantrekkelijke baasjes. Hugo, die zijn hond Malcolm komt onderbrengen en de arrogante, maar ook aantrekkelijke dierenarts Cal zouden er wel eens voor kunnen zorgen dat deze feestelijke maand toch wat leuker wordt voor Charlie dan ze had gedacht.    

Wat direct opvalt aan de omslag is de afbeelding van de honden met een kerstmuts op en de quote van Sophie Kinsella, de bekende auteur van onder andere de ‘Shopaholic’-serie. Als de naam Natalie Cox je niets zegt, zorgt de quote van Kinsella ervoor dat de verwachtingen toch wat hoger zijn en op sommige momenten doet de schrijfstijl ook aan die van Kinsella denken. Hoofdpersoon Charlie is nogal eigenwijs en komt ook regelmatig in ongemakkelijke situaties terecht. Voeg daar nog een dosis droge humor aan toe en een voorzichtige vergelijking is gemaakt.    

De schrijfstijl van Cox is erg beeldend wat ervoor zorgt dat je je als lezer goed kan inleven in de personages en het verhaal. Vooral de gênante, grappige en bizarre situaties weet ze goed te beschrijven. Denk hierbij aan Charlie die, ondanks dat haar op het hart werd gedrukt dat de hondenslee alleen gebruikt kan worden door mensen met ervaring, toch zo eigenwijs is om een poging te wagen. Om vervolgens op een openbare weg terecht te komen met een op hol geslagen slee.

Aanvankelijk komt Charlie over als een regelrechte zeur. Niets is goed, kerst is stom, honden zijn stom: eigenlijk is alles stom, maar als je bedenkt wat voor pech ze heeft gehad, is dat niet zo wonderlijk. Daarnaast zie je al snel een omslag in haar als personage door haar leven op het platteland. Ze maakt geen hele grote ontwikkeling door, maar wel eentje die past bij een roman in dit genre. Het verhaal en de personages bevatten weinig diepgang, maar zorgen wel voor een vermakelijke leeservaring.    

Een minpuntje is dat er ondanks de titel en de kerstmutsjes op het omslag, weinig kerst in het verhaal te vinden is. Het speelt zich wel af in december, maar de nadruk ligt niet echt op de feestdagen, maar meer op de ontwikkelingen in het leven van Charlie en die van de honden die voor een leuke bijrol zorgen in het verhaal. Ook het vreemde taalgebruik valt af en toe op, maar dat ligt waarschijnlijk meer aan de vertaling dan aan de schrijfstijl van Cox. Woorden zoals ‘nuffige titels’ en ‘dociel’ vallen op en passen niet goed bij de stijl van de roman. Wat erg jammer is, want het leidt af van het verhaal.    

Met Een onverwachte kerst heeft Natalie Cox een fijne feelgoodroman geschreven die niet alleen in december, ook in de koude, donkere dagen van januari fijn is om te lezen.