Geen roze wolk, maar een diep gat...

In Gestolen tijd is Bertie net bevallen van haar tweede kind. Maar in plaats van zichzelf op een roze wolk terug te vinden, stort ze in een diep gat. Ze wil alleen maar slapen en zich zo min mogelijk met haar kinderen bemoeien. Al snel wordt er een postnatale depressie bij Bertie geconstateerd. Ze krijgt antidepressiva en een doorverwijzing naar een therapeut. Haar beste vriendin Lotte is net ontslagen en heeft dus tijd om te komen helpen met de kinderen. Maar langzaamaan gaat Bertie zich afvragen of haar vriendin wel het beste met haar voor heeft. Of schuilt er meer achter haar goede bedoeningen? Van haar man kan ze niet veel verwachten en geloven doet hij haar ook niet. Zo moet Bertie niet alleen vechten tegen haar depressie, maar moet ze ook iemand vinden die haar gelooft en haar wil helpen haar gezin terug te krijgen.

José Vriens is een Nederlandse schrijfster en ze is bekend van haar liefdes- en familieromans. Daarnaast schreef ze ook al verschillende kinderboeken en non-fictie en werkte ze als uitgever. Sinds 2008 richt Vriens zich volledig op het schrijven van romans. Bekende titels zijn o.a. Verblind, Drijfzand en Chinagirls. Ook is ze bestuurslid van het Valentijngenootschap.

Postnatale depressies zijn een tijdlang een taboe geweest (misschien nog steeds wel). Vrouwen die een kindje krijgen moeten op een grote roze wolk zitten en helemaal verliefd op hun kind zijn. Dat dit niet altijd het geval is, is voor veel mensen moeilijk te begrijpen. Daarom is het goed om een boek als Gestolen tijd te lezen, om je een klein beetje te kunnen voorstellen hoe iemand zich moet voelen die in een diepe depressie zit. Dat het goed beschreven is merk je aan je eigen gevoelens tijdens het lezen. Voornamelijk tijdens het eerste deel neemt Bertie je mee in haar depressie en je kan bijna de hopeloosheid en vermoeidheid voelen.

Er bestaan veel clichébeelden over depressies. Een uitspraak van haar man Ron slaat hierin de spijker op zijn kop: "Rusten? Waar moet jij moe van zijn? Je doet nauwelijks iets in het huishouden." Deze uitspraak laat zien hoe weinig sommige mensen weten van een depressie. Opvallend is dat Ron deze uitspraak deed nadat Bertie de diagnose postnatale depressie had gekregen. Het is ook erg opmerkelijk dat niet alleen Bertie verandert door de depressie, maar haar man ook een totaal ander persoon lijkt te zijn geworden. Hij schommelt van begripvol, naar onaardig, weer terug naar begripvol en laat vervolgens zijn vrouw volledig in de steek.

Het verhaal is goed opgebouwd en gaat verder dan alleen het leven van een jonge moeder met een depressie. Tijdens het lezen worden de verschillende lijnen in het verhaal steeds verder uitgediept, wat ervoor zorgt dat je helemaal in het verhaal zit. Het leest makkelijk weg, maar soms ontbreekt een wat moderne schrijfstijl. Bijvoorbeeld de namen Ron, Bertie en Beerend doen een beetje ouderwets aan. Ook uitspraken als: “de leemte in zijn leven vullen” en “er moest gegeten worden op uur en tijd” passen niet echt in het verhaal over dit jonge gezin. 

Tijdens de plot komen alle gebeurtenissen samen en krijg je meer en meer bewondering voor Bertie. Een sterk hoofdpersonage waarbij je niets anders kan doen dan tegen haar opkijken. Gestolen tijd is een mooi, meeslepend verhaal dat je nog een tijd bij blijft.