Don Tillman is terug!

Don Tillman is terug! We hebben er even op moeten wachten maar eindelijk is daar het vervolg. Toen Het Rosie project in 2013 verscheen, werd het meteen een grote hit. De debuutroman van Graeme Simsion kreeg veel lovende recensies en iedereen had het over de bijzondere Don Tillman en zijn avontuur om een vrouw te vinden. Een jaar later verscheen het vervolg, Het Rosie effect, en nu vijf jaar later kunnen fans hun hart ophalen bij de derde roman over Don, Rosie en hun zoontje Hudson.

Het verhaal begint met een sprong vooruit in de tijd. Hudson, de zoon van Don Tillman en Rosie Jarman, is elf jaar als het gezin terug verhuist van New York naar Melbourne. Don wil zijn zoon daar zo goed mogelijk voorbereiden op de middelbare school. Hijzelf was vroeger een buitenbeentje en Hudson is ook een beetje ‘anders’. Don besluit om het Hudson Project te starten. Hij verandert zijn carrière en doordat hij nu ’s avonds werkt, heeft hij alle tijd om Hudson ongemerkt voor te bereiden. Maar Hudson is niet alleen de zoon van Don, ook van Rosie, en al gauw blijkt dat hij zich niet zomaar tot een project laat maken.

Net als de vorige delen wordt dit boek ook weer verteld vanuit het perspectief van Don. In de eerste twee delen was dit een van de sterke punten van de boeken. De unieke manier van redeneren van Don spreekt aan en doet je situaties vanuit zijn oogpunt bekijken. Dat levert soms grappige momenten op, maar wel op een respectvolle manier. Het zorgt ervoor dat je autisme beter begrijpt en het is verhelderend om de wereld en gebeurtenissen vanuit het oogpunt van Don te zien. 

Maar hoe gaat het nu met Don, Rosie en natuurlijk Hudson? Daar ben je als lezer na vijf jaar nog het meest nieuwsgierig naar. Opmerkelijk is wel dat we elf jaar verder in de tijd zijn en Hudson dus al een elfjarige jongen is. Op zich is een sprong in de tijd wel logisch en het komt ook geloofwaardig over. We zijn tenslotte een paar jaar verder, dus waarom zouden de personages ook niet ouder zijn geworden. Jammer dat het opgroeien van Hudson nu een onbelicht deel is. Dat moet voor Don toch ook een hele ervaring zijn geweest.  

Dat de opvoeding van Hudson een belangrijke rol speelt in het leven van Don komt indirect wel naar voren. Je merkt namelijk een groei in het personage van Don. Hij is volwassener geworden en denkt vaker na over de gevolgen van zijn handelingen. Hij heeft een vriendengroep opgebouwd en zijn sociale vaardigheden zijn verbeterd. Dat zorgt voor een serieuze ondertoon in het verhaal. Er zijn nog steeds momenten waarop je hardop moet lachen, maar het zijn er een stuk minder dan in zijn vorige romans. Het is niet storend, meer een logisch gevolg. Het opvoeden van Hudson heeft Don serieuzer gemaakt en dat zie je terug in het verhaal.

De serieuze ondertoon in dit deel geeft het verhaal meerwaarde. De personages zijn gegroeid, de omstandigheden veranderd en daardoor de toon van het verhaal ook. Of er nog een deel gaat komen is niet zeker en hoe graag we ook meer zouden willen lezen; dit verhaal zou ook een mooie afsluiter zijn.

Zoals eerder gezegd: Don Tillman is terug en hoe! Simsion gaat in dezelfde stijl verder en geeft Het Rosie project en Het Rosie effect een waardig vervolg.