Een teleurstellende roman met weinig feelgood

Het winkeltje in Cockleberry Bay is het negende boek van de Britse feelgoodschrijfster Nicola May en het eerste deel van de ‘Cockleberry Bay’-serie. In dit eerste deel maken we kennis met Rosa Larkin. Rosa heeft geen makkelijk leven gehad. Ze bleef nooit lang bij een pleeggezin en gaat van het ene nietszeggende baantje naar het andere. Wanneer ze een vervallen winkeltje erft in Cockleberry Bay, komt dit als een enorme verrassing. Een clausule zegt dat ze het winkeltje niet mag verkopen, dus verhuist ze met haar teckel Hot van het bruisende Londen naar het rustige dorpje in Devon om er het beste van te maken. Ze heeft grote plannen voor het winkeltje en wil er een succes van maken, maar niet alle lokale bewoners van het dorpje zijn even behulpzaam.

Als je denkt aan een Britse feelgoodroman verwacht je een boek in de stijl van bijvoorbeeld Jill Mansell of Katie Fforde. Dit verwacht je nog steeds als je het omslag ziet van Het winkeltje in Cockleberry Bay en de achterflap leest. Wanneer je echter begint met lezen, kom je al heel snel tot een andere conclusie.

Hoofdpersonage Rosa heeft een complex verleden, maar lijkt daar zelf nauwelijks door gevormd te zijn. Ze drinkt buitensporig veel, gaat met veel mannen naar bed (of ze nu bezet zijn of niet) en vloekt veel naast alle platte opmerkingen die ze maakt. Er zit daarmee weinig diepgang in dit personage en al deze punten maken het moeilijk om je in haar te kunnen verplaatsen. Er is een groot gebrek aan normen en waarden en door het verhaal heen zit daar geen ontwikkeling in, wat het personage en de verhaallijn niet goed doen.

Naast Rosa en haar beste vriend Josh maken we kennis met veel lokale inwoners van Cockleberry Bay. De uitgeverij noemt ze kleurrijke personages, maar eigenlijk zijn er maar weinig leuke, sympathieke personages te vinden. Er zijn vooral veel mannen in dit verhaal die amper uit elkaar te houden zijn en de twee ‘heksen’ van Cockleberry Bay. Die laatste hadden interessante personages kunnen zijn, maar ook hier blijft het oppervlakkig en al snel weet je wat er achter deze personages schuilt en waar het verhaal naar toe gaat. Erg voorspelbaar, helaas.

De schrijfstijl van May draagt ook weinig bij aan het leesplezier. Het verhaal leest gemakkelijk door de bijna kinderlijke vertelwijze. De dialogen zijn erg simpel en ondanks dat er soms heftige onderwerpen ter sprake komen, wordt daar niet ver op door gegaan, waardoor het meer mededelingen zijn dan dialogen. Ook wordt er overdreven vaak de naam van het personage genoemd waar de ander mee in gesprek is. Alsof je zou vergeten wie er bij de dialoog betrokken zijn. Daarnaast zijn de gebeurtenissen in het verhaal voorspelbaar en soms ongeloofwaardig. Denk hierbij aan een persoon die besluit dat het nu genoeg is en wil sterven, en vervolgens twee seconden later haar laatste adem uitblaast…

Tenslotte heeft seks een vreemde rol in dit boek. Josh is haar beste vriend, maar ze zijn wel eens samen in bed beland wanneer Rosa de huur niet kon betalen. Of denk aan de zeker drie mannen met wie ze in dit boek naar bed gaat (naast Josh) die getrouwd zijn of een vriendin hebben, maar dat maakt Rosa niet zo heel veel uit. Tenzij ze erover voorgelogen wordt. Hier komen dus weer die normen en waarden om de hoek kijken. Maar ook hoe er gepraat wordt over een verkrachting. Dit wordt niet serieus genomen en bijna acceptabel gemaakt, want Rosa gelooft in karma en dat lost het wel op. Een bizar standpunt dat de auteur hier aanneemt.

Helaas weinig positieve punten over deze feelgoodroman. Erg vrouwvriendelijk is het verhaal niet en gaat op een hoop andere punten de mist in. Er volgen nog twee delen in deze serie. Hopelijk zit daar verbetering in.