Adembenemende zoektocht

De dertienjarige Jenna Metcalf heeft een missie: het vinden van haar moeder Alice, die tien jaar geleden is verdwenen. Alice deed onderzoek naar het gedrag van olifanten en verdween na een tragisch ongeluk op het olifantenreservaat waar ze samen met haar man werkte. Met de hulp van helderziende Serenity en privédetective Virgil gaat Jenna op zoek.  

Jodi Picoult gebruikte haar levenservaringen voor het schrijven van dit boek. Haar dochter Sammy ging het huis uit voor haar opleiding en deze gebeurtenis bracht Jodi aan het denken. Niet alleen over de band tussen moeder en dochter, maar ook over hoe we kinderen opvoeden om zelfstandig te zijn en wat er emotioneel gebeurt met degene die achterblijft. Over dat thema wilde Jodi een boek schrijven. Ze koos ervoor om het verhaal aan de hand van het gedrag van olifanten te schrijven toen ze leerde dat een moeder- en dochterolifant hun hele leven bij elkaar blijven, tot een van hen overlijdt. Ze maakte voor haar onderzoek zelfs een trip naar Botswana.    

Jodi Picoult opent met een sterke eerste alinea. Geen introductie van personages maar een anekdote over olifanten en een link naar het bovennatuurlijke. Deze twee elementen zetten de toon van het verhaal en maken nieuwsgierig. Dat Jodi een meester in verhalen vertellen is uit zich in de uitgebreide beschrijvingen van de personages. Je wordt opgenomen in hun gedachtewereld en leeft mee met alles wat zij voelen en beleven. ‘Wanneer ze zich omdraait, zie ik een mix van schrik en verwondering op haar gezicht. Op dat moment weet ik dat zij voorbestemd was om mij te vinden. En dat ik haar moeder zal vinden.’ Een indrukwekkende afsluiting van een hoofdstuk. Misschien een beetje melodramatisch, maar het past.    

Ondanks de prachtige beschrijvingen mist het verhaal – zeker de eerste 200 bladzijdes – iets waardoor je verder wilt lezen. Je wilt als lezer graag weten wat er met de moeder van Jenna is gebeurd, maar de persoonlijke ontwikkelingen van de personages doen het mysterie vaak naar de achtergrond verdwijnen. Daarnaast gaan de hoofdstukken die door Alice worden verteld in het begin alleen over het gedrag van olifanten. Alice is een wetenschappelijk onderzoekster die het gedrag van olifanten onderzoekt en later specifiek hoe olifanten omgaan met rouw. Er wordt duidelijk geprobeerd een link te leggen tussen het gedrag van de olifanten en hoe Alice haar rol als moeder ziet, maar deze link komt pas na een lange tijd tot uiting en haalt het tempo uit het verhaal. Wat opmerkelijk is, is dat de hoofdstukken van Alice steeds uitgebreider en persoonlijker worden waardoor de lezer langzaam meer komt te weten over het verleden.  

Naast het moeder-dochter thema is er nog een onderliggend thema te vinden, namelijk de zelfontplooiing en vastberadenheid van Jenna. Zij is geen doorsnee 13-jarig meisje, wat het soms onrealistisch maakt. Maar als je meeleest met haar gedachtes kom je erachter dat ze al vroeg volwassen moest worden en daarmee anders is dan haar leeftijdsgenootjes. Er komen veel obstakels op haar pad tijdens de zoektocht naar haar moeder, maar Jenna geeft niet op. Duidelijker kan de boodschap niet zijn.  

Zoals de wind waait is een prachtig beschreven verhaal over de zoektocht van een dochter naar haar moeder. Het lage tempo in het eerste deel van het boek wordt goed gemaakt tijdens het laatste en de verbazingwekkende plot laat je zeker een paar dagen niet los.