(On)opgetekende levens

Elizabeth Strout (1956) is een schrijfster uit Maine USA en ‘Vertel me alles’ is vertaald door I. Limburg en L. van Rooijen. Het is haar negende boek en het 5e deel in de zgn. Lucy Barton serie. Ook heeft Elizabeth ooit de Pulitzer Prize gewonnen en is een van haar boeken succesvol verfilmd. Ik kende haar helemaal niet, maar dit boek is heel goed als stand-alone te lezen want alle hoofdpersonen en hun achtergrond worden uitgebreid beschreven. Al vind ik het zelf wel jammer dat ik de vorige vier delen nog niet heb gelezen. Gaat wellicht nog gebeuren.

De rode draad in het boek is de advocaat Bob Burgess die verwikkeld raakt in een moordzaak die de hele stad in zijn greep houdt en Bob ook terugvoert naar zijn eigen jeugdtrauma’s. Daarnaast is veel plaats ingeruimd voor twee van haar vaste personages: Lucy Barton en Olive Ketterich die elkaar heel mooie levensverhalen vertellen over familie, vrienden, plaatsgenoten etc., die anders misschien nooit opgetekend zouden zijn. Er komen wel heel veel verschillende personages voorbij zodat je wel goed moet opletten, maar door haar aangename losse schrijfstijl en gedetailleerde beschrijvingen van karakters kon ik mij toch goed inleven en lijkt het zelfs alsof je van iedereen een beetje familie wordt….

Het zijn eigenlijk (soms een beetje kneuterige) grote en kleine vertellingen over liefde, eenzaamheid, verbondenheid en verdriet. Het hele verhaal wordt op een plezierige wijze verteld en geeft ook wijze lessen: alle levens zijn het waard om opgetekend te worden. De personen en de sfeer-beschrijvingen en de weersomstandigheden zijn zo geschreven, dat je die helemaal voor je ziet. Alle gebeurtenissen worden chronologisch in de verschillende seizoenen geschetst, wat ook bijdraagt aan het verbinden van de diverse verhaallijnen.

Kortom, ik vond het een aangename feel-good roman en tegen Elizabeth Strout zou ik willen zeggen: Tell me more, tell me more!