Een perfecte familie die lang zo perfect niet is

Later als ik groot ben is de nieuwe roman van de Ierse feelgood- en chicklitauteur Marian Keyes. Ze schrijft al meer dan twintig jaar succesvolle romans waarin liefde en familie een centrale plaats innemen. De Nederlandse vertaling is verzorgd door Sabine Mutsaers.

Later als ik groot ben is wat liefde en familie betreft niet anders: het boek draait om de familie Casey en dan met name de broers Johnny, Ed en Liam en hun gezinnen. Naar de buitenwereld toe lijkt het de perfecte familie waar een gezellig samenzijn, van verjaardagen tot weekendjes weg, meermaals per jaar voorkomen. Wanneer Cara, de vrouw van Ed een hersenschudding oploopt en een groot geheim van Jessie, de vrouw van Johnny, verklapt springen we terug in het verleden en blijkt dat het leven van de familie Casey voornamelijk schone schijn is.

De proloog van het boek, met de onthullingen van Cara, is een goede start van het boek waarbij de lezer geprikkeld wordt om verder te lezen. Keyes plant een duidelijke waaromvraag in de hoofden van haar lezers en maakt het daardoor moeilijk het boek neer te leggen. Vervolgens neemt Keyes de lezers mee in de geschiedenis van elk stel en laat ons meereizen langs verschillende gebeurtenissen waaruit blijkt dat het bij alle gezinnen eigenlijk niet houdbaar is. Via eetstoornissen, ex-vrouwen, overleden eerste echtgenoten, vluchtelingen, vervelende opa's en oma's, drank die rijkelijk vloeit en alle kinderen leren we alle gezinnen kennen, samen met alle uitdagingen die zij het hoofd moeten bieden.

Keyes verslapt op geen moment haar tempo en gebeurtenissen volgen elkaar daarom in een flink tempo op. Het taalgebruik blijft eenvoudig, geen poespas of onnodige opsmuk. Keyes wisselt per hoofdstuk tussen de verschillende hoofdpersonages en gaandeweg ontstaan er steeds meer barstjes in de gladde façade van de familie Casey aan de oppervlakte.

Keyes is sterk in het neerzetten van personages: als lezer kan je je inleven en hun doen en laten is enorm herkenbaar. Vooral de vrouwen en hun problemen zijn goed te herkennen: Jessie die graag de hele familie bij elkaar heeft hoe duur dat ook mag zijn, Cara die worstelt met haar zelfbeeld en Nell die twijfelt of ze niet te snel in het huwelijksbootje is gestapt. Nu is dit logisch want het grootste gedeelte van het boek is geschreven vanuit het oogpunt van de vrouwen. Toch laat Keyes ook de mannen niet op de achtergrond en belicht ze de keuzes en beweegredenen van de heren Casey ook in het verhaal.

Keyes heeft met Later als ik groot ben niet direct een makkelijk boek om te lezen geschreven, het duurt even voor je precies weet wie welk personage is en een stamboom met de onderlinge verhoudingen is eigenlijk onmisbaar. Maar wanneer je de verhoudingen van de Caseys duidelijk is stap je op een trein die steeds sneller naar zijn bestemming rijdt ongeacht het flinke aantal pagina's dat het boek rijk is.

Later als ik groot ben is feelgood, dat zeker. Maar het is zoveel meer: het is een kroniek over een familie die ondanks hun hechte vertoon vol barstjes zit die, zeker wanneer je de Caseys echt leert kennen je niet los zal laten tot je de laatste letters gelezen hebt.