Een briljant samenspel tussen Shakespeare en de moderne tijd

Nagenoeg iedereen kent de Britse schrijver Mark Haddon van zijn in 2003 verschenen boek The Curious Incident of the Dog in the Nighttime. Dat hij ook meester is van een wat donkerder, minder op jongeren gerichte schrijfstijl dan in zijn eerdere boeken bewijst hij in 2016 met The Pier Falls en in 2019 opnieuw met The Porpoise.  

The Porpoise begint met een tragisch vliegtuigongeval. Er zijn geen overlevenden op het ongeboren kindje van Philippe na. Omdat Philippe zelf niet in het vliegtuig zat voedt hij de baby, die hij Angelica noemt, alleen op. Beschermd en in luxe op een Engels landgoed zien we de relatie van Philippe en Angelica ongezonde proporties aannemen waar het personeel een oogje op toe dient te knijpen.  

“  ’I really am so very, very sorry about this,' he says, in an oddly formal voice... They strike the side of a grain silo. They are travelling at seventy miles per hour.”  

Angelica is doodongelukkig en wanneer de jonge kunsthandelaar Darius op de stoep staat ziet zij hem als de ideale uitweg uit haar verschrikkelijke leven. Haar vader is het er niet mee eens en stuurt iemand achter Darius aan om hem uit de weg te ruimen. Darius wordt gered en vertrekt aan boord van The Porpoise, een zeewaardig jacht, waar hij ontwaakt als Pericles uit het Griekse toneelstuk met dezelfde naam van William Shakespeare.  

Tegelijkertijd trekt Angelica zich terug in een fantasiewereld waarin de vrouwen uit de geschiedenis van Pericles centraal staan samen met het belangrijkste onderwerp waar Angelica mee worstelt: misbruik en hoe daaruit te ontsnappen.  

Haddon weet met The Porpoise een boek te schrijven dat leest alsof je je in een droom bevindt. Waar de geschiedenis van Angelica alleen het eerste stuk van het boek beslaat is Angelica’s fantasie over Darius als Pericles is een groter onderdeel van het boek. Haddon schrijft zeer gedetailleerd: elk detail brengt hij in beeld om het verhaal te ondersteunen. Haddon schuwt het gebruik van levendige actiescènes niet: van schipbreuk tot bloederige gevechten, The Porpoise heeft het allemaal.  

Voor The Porpoise lijkt Haddon zich te hebben laten inspireren door William Shakespeare’s renditie van Pericles. In Pericles staat de hoofdpersoon tegenover een incestueuze vader. In The Porpoise is dit ook het geval met Darius en Philippe. Naast de verandering van Darius in Pericles komt Shakespeare zelf ook terug in The Porpoise. De geesten van Shakespeare en Wilkins maken hun opwachting in een intermezzo waarbij Haddon Wilkins aan de schandpaal nagelt voor zijn daden toen hij leefde.  

The Porpoise is zeker geen standaardroman. Eigenlijk is het een onsamenhangend geheel, een mengsel tussen Shakespeare, Haddons eigen toevoegingen en Griekse mythologie maar dan op een briljante manier uitgevoerd. Met een vlotte, levende manier van schrijven zuigt Haddon je van begin tot einde het verhaal in van wat in het begin een avonturenroman lijkt maar zich al snel ontwikkelt tot een verhaal over menselijkheid en het verlies van die menselijkheid: een boek over overleven in de meest bizarre omstandigheden belicht vanuit meerdere personages.  

Haddon heeft met The Porpoise een knap staaltje schrijfwerk afgeleverd. Een ode aan Shakespeare, een ode aan sterke vrouwen in de huidige #metoo-maatschappij en een spannend verhaal dat je van begin tot einde geboeid zal houden.