Net als Paranoia een bijzonder boek.

Joseph Finder doet in dit boek iets wat ik niet voor mogelijk had gehouden: hij beschrijft een vergadering met de raad van bestuur van een grote firma zo spannend, dat de adrenaline je oren uitkomt. ‘Slachtoffer’ van deze vergadering is Nick Conover. Nick is de directeur van een grote firma in kantoormeubilair, Stratton. Deze firma is gevestigd in het kleine stadje Fenwick, en al generaties lang is de bevolking van Fenwick eigenlijk min of meer afhankelijk van de fabriek. Een slechte zaak, want na de dood van de vorige directeur/eigenaar heeft zijn weduwe de fabriek verkocht aan een grote investeringsmaatschappij. Nick heeft dan wel een mooie titel, hij heeft ook een baas… En helaas heeft hij op dringend verzoek van die baas enkele duizenden mensen moeten ontslaan. Uiteraard wordt dat Nick niet in dankbaarheid afgenomen. Nick heeft echter nog meer problemen: zijn vrouw is een jaar geleden overleden en hij mist haar nog steeds verschrikkelijk, zijn tienerzoon wil niet meer met hem praten en zijn nieuwe huis vindt hij veel te groot.
Als dan ook blijkt dat ondanks verregaande veiligheidsmaatregelen het huis regelmatig met graffiti besmeurd wordt, en op het werk blijkt dat de mensen die hij vertrouwde, toch letterlijk een andere agenda hebben, breekt een zware periode aan voor Nick.
Audrey Rhimes is een jonge zwarte vrouw en ze werkt als detective in Fenwick. In Fenwick zijn ze nog niet gewend aan werkende zwarte vrouwen dus ze heeft het niet makkelijk. Ze heeft het verder al niet makkelijk omdat haar man, Leon, zijn baan bij Stratton kwijt is geraakt en dat is niet best voor hun verhouding. Op een avond wordt het lijk van een van de oud-medewerkers van Stratton in een grote vuilnisbak gevonden. Aan Audrey de taak om samen met haar onwillige partner de moordenaar te vinden.
Audrey en Nick krijgen met elkaar te maken, meer dan ze eigenlijk zelf willen. Beiden voeren een zwaar gevecht om de vreselijke gebeurtenissen op het werk en thuis weer in het rechte spoor te krijgen.
Zoals ik al zei, Finder weet een vergadering te beschrijven alsof dat het spannendste is wat een mens kan gebeuren, en in dit geval klopt dat ook. Niemand die ooit een baan heeft gehad zal dit verhaal onberoerd laten. Ook Audrey is een hoofdpersoon die ‘heel gewone’ dingen meemaakt, maar die voor haar niet gewoon zijn. Natuurlijk moeten wij Nederlanders wel wennen aan het feit dat het blijkbaar vreemd is dat Audrey als zwarte vrouw een baan bij de politie heeft. Helaas lopen de Amerikanen daarin nog steeds vér achter. Ook het voortdurende gelees in de Bijbel dat Audrey doet zorgt er soms voor dat de actie in het verhaal wordt onderbroken. Afgezien daarvan is ook? Bedrijfsongeval, net als Paranoia, een bijzonder boek.