Geen verrassing dat het weer een goed boek is…

Wat geef je je minnares voor haar verjaardag als ze al een parelsnoer van je heeft gekregen? Dan geef je haar een verrassing. Je laat haar ‘ontvoeren’ voor een leuke avond met jou!
Ivor Tesham, parlementslid, hééft een maîtresse. En dat parelsnoer heeft ze dus al gekregen. Als hij echter in een opwelling twee mannen regelt die Hebe Furnal moeten ‘ontvoeren’, gaat er iets vreselijk mis. Ze krijgen een ongeluk met de auto; Hebe overleeft het niet, een van de mannen ook niet en de derde zal zijn leven lang niet meer de oude worden. Moet Ivor melden bij de politie hoe het zat?
Vanuit het gezichtspunt van Ivors zwager én vanuit het gezichtspunt van Hebe’s beste vriendin wordt langzaam maar zeker een intrigerend verhaal verteld. Verwacht geen superspannende scènes, verwacht niet te veel wendingen in het verhaal. Wat de lezer wel krijgt is een inkijkje in de hoofden van diverse soms nogal vreemde personen. Ivor is uiteraard meer begaan met zijn politieke carrière dan met het lot van Hebe.
Hebe’s beste vriendin maakt van de gelegenheid gebruik zich populair te maken bij haar man en vrienden, omdat ze dat zelf nooit is geweest. En de hoofdverteller, Bob, hoort en ziet en leest het allemaal en geeft het door aan de lezer, terwijl hij ook een betere rol had kunnen spelen.
Zoals zo vaak begint het verhaal ergens in het midden, en in de eerste hoofdstukken moet de lezer even wennen aan alle verschillende personages. Zodra het verhaal echt op gang komt, kan je het echter niet meer wegleggen. Letterlijk!!! Dit boek heb ik in één avond uitgelezen. De gebeurtenissen rond de dood van Hebe en de dingen die erna gebeuren, strekken zich uit over een periode van enkele jaren. Kinderen worden geboren, nieuwe relaties aangeknoopt, oude verdwijnen. Maar dat prachtige broeierige sfeertje, dat sfeertje dat je doet denken: ja, waarom dóet de verteller nu niets, dat is exclusief voor Rendell. Evenals de schok die nog even onverwacht aan het eind komt…
De bijzonder fraaie cover van De verrassing geeft de sfeer van het boek goed weer. En ja, als je een boek in één ruk uitleest, wat zegt dat dan? Genoeg toch.