Puzzelen en meegezogen worden

Op woensdag 2 november 2005 ontving Minette Walters een eredoctoraat van de universiteit van Bournemouth, ter ere van haar vele goede werk voor de letteren én haar liefdadigheidswerk. Dit bewijst wel dat Minette Walters uitstijgt boven het gemiddelde. Voordat zij in 1987 op 37-jarige leeftijd aan Het ijshuis begon, had ze al heel wat van de wereld gezien. Ze studeerde Frans en woonde een poosje in Israël. Samen met haar man heeft ze twee zoons. Het ijshuis was onmiddellijk een doorslaand succes en daarna is het alleen maar zo verder gegaan met haar boeken. Ook in Nederland is zij zeer populair.
Wie meer en uitgebreide informatie over Minette Walters zoekt, verwijs ik naar de site van Crimezone, waar alle informatie over haar boeken en haarzelf te vinden is. Onlangs verscheen het nieuwe boek van Walters onder de titel Duivelsveer bij uitgeverij De Boekerij.
Verpakt in een schitterend omslag dat perfect past bij de titel neemt Minette Walters de lezer deze keer mee naar het Engelse platteland, dat echter niet zo veilig is als de hoofdpersoon Connie Burns hoopt.
Connie is oorlogscorrespondente en ze heeft uitgebreide ervaring met het schrijven van artikelen over de gruwelijkheden die ze heeft gezien, onder andere in Sierra Leone, Kinshasa en Zimbabwe, waar ze zelf vandaan komt. Connie is de dochter van een hardwerkend echtpaar dat een boerderij had in Zimbabwe. Net als zoveel anderen worden zij gedwongen huis en haard af te staan aan vrienden van dictator Mugabe. Haar ouders gaan in Engeland wonen, en Connie reist de hele wereld af om artikelen te schrijven voor diverse kranten. Op een gegeven moment echter, midden in al het geweld, komt ze een man tegen die ze eerder heeft gezien. Hij had toen echter een andere identiteit, en Connie ruikt onraad. Dit vanwege het feit dat de man vorige keer wel érg opvallend in de buurt was toen een paar jonge vrouwen vermoord werden gevonden. Moord mag dan in het door oorlog verscheurde Sierra Leone niet zo bijzonder zijn, maar de manier waarop deze moorden waren gepleegd deed vermoeden dat er meer aan de hand was. Connie bespreekt haar bevindingen met een bevriend politieman en schrijft er een artikel over, maar ze moet al snel naar haar volgende opdracht en het verhaal wordt niet echt opgepakt.
Dan komt Connie terecht in Bagdad, en ontmoet ze wéér diezelfde man. Ze vertrouwt het niet en wil eigenlijk het liefst zo snel mogelijk uit Bagdad vertrekken. Op weg naar het vliegveld echter wordt Connie ontvoerd en pas drie dagen later weer losgelaten.
Geschokt vlucht Connie naar het Engelse platteland, waar ze onder een schuilnaam een afgelegen huisje huurt, om tot rust te komen.
Wat er precies met Connie is gebeurd, hoe deze gebeurtenissen teruggrijpen op dingen die haar eerder zijn overkomen, hoe ze te maken hebben met haar angsten en hoe zij kans ziet haar angsten te overwinnen, dat is het verhaal van De duivelsveer. Het verhaal is wellicht des te spannender omdat het grootste deel zich afspeelt op het platteland, en niet in de onrustige en gevaarlijke landen waar Connie heeft gewerkt. Min of meer gedwongen sluit ze een eigenaardig soort vriendschap met Jess Derbyshire, een nogal eigenaardige vrouw die vanaf de eerste dag voor Connie komt ‘zorgen’. Verder maakt ze kennis met de charismatische dorpsarts Peter Coleman. Uiteindelijk blijkt de geschiedenis van het huis dat ze heeft gehuurd onlosmakelijk verbonden te zijn met de geschiedenis van het dorp, en ook weer met de geschiedenis van Jess en haar familie. Terwijl Connie meegezogen wordt in het verhaal, ligt het gevaar echter constant op de loer en zoals het in een goede thriller hoort, slaat het toe op het meest onverwachte moment.
Dit was pas het derde boek van Walters dat ik las maar ik vond het met stip het beste. In tegenstelling tot bijvoorbeeld in Vossenhuid is het verhaal al snel duidelijk voor de lezer en kan je er echt voor gaan zitten om te zien hoe het afloopt. De twee plotlijnen, van de seriemoordenaar en van de familiegeschiedenis van Jess, lopen naadloos in elkaar over zonder dat het onbegrijpelijk of hinderlijk wordt. Ook in dit boek maakt Walters weer gebruik van e-mails en brieven om delen van het verhaal te vertellen en dat komt in dit geval de snelheid van het verhaal ten goede. Op bekwame wijze reikt Walters haar lezers de puzzelstukken aan zodat je op twee manieren van het boek kunt genieten: zelf puzzelen én meegezogen worden in het verhaal.