Warme gevoelens

Hoewel ik niet alle boeken van Preston & Child heb gelezen, bewaar ik nog steeds goede herinneringen aan bijvoorbeeld Relic en vooral aan het vervolg Reliquary. Ook Kraaienvoer (dat ik in het Nederlands las) vond ik – hoewel weer heel anders – toch een erg goed boek. Hellevuur krijgt overal dikke complimenten dus ik was wel benieuwd. Na het lezen van het boek blijf ik echter toch achter met wat gemengde gevoelens. De vier sterren zijn verdiend hoor, want Preston & Child hebben een onweerstaanbaar vlotte pen en een ongebreidelde fantasie. Maar toch, misschien ligt het aan mijn nare ervaring met de veel bejubelde Dan Brown, zaten er dingen in Hellevuur waarvan ik dacht: nou ja.

Kijk, Pendergast is een heel interessante hoofdpersoon en het is dus leuk dat de auteurs ook in dit boek weer een klein beetje van ’s mans privé-leven laten zien. En D’Agosta is gewoon een prettig mens, dat we nog een beetje beter moeten leren kennen. Hun samenwerking wordt met veel flair uit de doeken gedaan en het verhaal in Hellevuur is ontegenzeggelijk interessant. De scènes in Italië zijn kundig en met veel liefde voor land en cultuur opgeschreven en ik vond het zélfs heel leuk om graaf Fosco weer tegen te komen (ik heb namelijk met veel plezier The Woman in White van Wilkie Collins gelezen, waar deze graaf in voorkomt. De auteurs leggen nog even uit waarom ze dit gedaan hebben.).

Wat valt er dan een beetje tegen? Wel, ik vond het geheel een beetje, hoe zal ik het zeggen, onregelmatig. Zit je net midden in het verhaal over de eerste moord, wordt dominee Buck ten tonele gevoerd. Deze dominee gaat nog een flinke rol spelen in het verhaal, maar op de een of andere manier komt hij nergens echt goed uit de verf en het gaat ook allemaal met een sisser aflopen met die man. Dan lezen we nog ergens een uitgebreide uitleg over wat er nou aan de hand is met de wereld, van iemand die zegt dat hij weet waarom er verbrande lijken worden gevonden. Die persoon zit er totaal naast en ik vond dat hele verhaal dan ook knap overbodig. Ook die persoon, samen met de journalist die hem het verhaal ontfutseld, verdwijnt eigenlijk zonder veel indruk achter te laten in het niets. Verder vond ik gekke dingen in de vertaling die niet hadden gehoeven, al was het niet rampzalig, maar toch stoort het me. Vandaar: vier sterren en geen vijf. Maar al met al toch een boek wat ik met plezier gelezen heb en uiteraard kijk ik uit naar het volgende boek met Pendergast…