Beetje dun

Het risico is géén Kay Scarpetta-verhaal. Zo, de kop is er af. De hoofdpersonen in dit verhaal zijn rechercheur Winston Garano en openbaar aanklager Monique Lamont. Winston is zeer getalenteerd en daarom enige tijd geleden door Monique naar Knoxville in Tennessee gezonden om een extra opleiding te volgen aan de ‘National Forensic Academy’. Vlak voor het eind van deze opleiding roept Monique Winston plotseling terug naar een regenachtig Boston. Ze vertelt hem dat ze in het kader van haar nieuwe programma ‘At Risk’, dat inhoudt dat geen misdaad ongestraft mag blijven, een speciale opdracht heeft voor Winston. Hij moet een ‘cold case’ gaan onderzoeken, de moord op een rijke vrouw. Waar heeft die moord plaatsgevonden? In Knoxville, Tennessee. En wanneer? Al ruim twintig jaar geleden. Winston begrijpt er niets van, behalve dan van het feit dat Monique dit foefje uithaalt om in een beter blaadje te komen bij haar kiezers. Monique wil namelijk graag gouverneur worden. Wie haar daarvoor in de weg staat is echter de huidige gouverneur, en wie haar helpt is ene Huber, hoofd van een forensisch laboratorium.
Het verhaal rond de moord op de oude dame is deze keer, in tegenstelling tot de latere Kay Scarpetta-verhalen, ‘klein’ gehouden. Alles speelt zich af in het tijdbestek van een paar dagen en er wordt ook niet zo overdreven veel heen en weer gereisd. Wat natuurlijk onbegrijpelijk blijft is het gemachineer van die Amerikaanse overheids’dienaren’ die allemaal zo verschrikkelijk graag steeds hogerop willen klimmen. Ook Monique Lamont is zo’n overheidsdienaar die meer oog heeft voor de verkiezingen dan voor het werk dat ze eigenlijk zou moeten doen: misdadigers aanklagen. Winston is een aardige hardwerkende rechercheur die echter ook niet altijd weet wat hij met Monique aan moet. Rust vindt hij bij zijn oude grootmoeder, wat de noodzakelijke luchtige inbreng geeft in het boek.
De plot is in dit redelijk dunne boek (180 pagina’s met groot lettertype) uiteindelijk toch wel interessant, al kost het de lezer wel weer wat moeite om de kronkels in het verhaal glad te strijken en uit te vinden wie wie is en wie wat doet. Met een scherpe pen geschreven maar toch niet echt diepgaand, is dit boek een aardig uurtje vermaak maar het brengt niet de verwondering en het ontzag van de eerdere boeken van Cornwell.