Libelle-verhaaltje met hier en daar een moord

Rechercheur Irene Huss wordt in dit verhaal geconfronteerd met een dode én een verdwenen verpleegster. In de Löwander-kliniek valt op een kwade avond de stroom uit. Een oude mannelijke patiënt overleeft het niet, maar erger nog, zijn verpleegster wordt dood gevonden. De volgende dag blijkt een van de andere verpleegsters verdwenen. Het geheel is des te vreemder omdat een getuige bij hoog en laag beweert een spook te hebben gezien… een verpleegster die vijftig jaar geleden in diezelfde kliniek zelfmoord heeft gepleegd.
Wat eigenlijk een heel aardig verhaal had kunnen zijn, wordt helaas te niet gedaan door het laten we maar zeggen ‘mutsige’ taalgebruik. Of ligt het aan de vertaling? Het is fijn dat hoofdpersoon Irene Huss een goede relatie heeft met haar man en kinderen, maar als ik dingen lees als ‘er klonk gezellig gebabbel’ dan denk ik toch echt niet aan een thriller. Verder wordt er ergens gesproken over iemand die op 2 januari werd geboren, maar dat wordt dan zijn ‘naamdag’ genoemd, in plaats van zijn geboortedag. Een naamdag is iets heel anders.
Helene Tursten volgt het bekende patroon waarbij een rechercheur voorzien wordt van een degelijke achtergrond en gewoontes. We weten inmiddels dat Irene Huss een man heeft en twee tienerdochters, en verslaafd is aan koffie. Voor wat haar werk betreft zien we een verzameling mannen en vrouwen die elk wat eigenschappen meekrijgen, maar er is nergens iets te vinden waardoor echte spanning optreedt, niet op het werkvlak en niet op het persoonlijke vlak.
Uiteraard zijn er voldoende verdachten opgenomen in het verhaal. Irene wuift al in een vroeg stadium sommige personen weg, alleen omdat het líjkt dat ze een goed alibi hebben. Ook dat draagt niet bij aan de spanning. De Löwander-kliniek blijkt een erfenis te zijn van de moeder van de huidige eigenaar, maar het wordt als heel bijzonder omschreven dat haar man de naam van zijn vrouw heeft aangenomen bij hun huwelijk. Voor de rest wordt het verhaal bevolkt door een groot aantal gescheiden mensen die nog rondzeulen met de naam van hun ex, iets dat het geheel er niet makkelijker op maakt om te lezen.
Ook de uiteindelijke moordenaar komt niet echt als een verrassing, zelfs niet nadat de lezer kennis heeft genomen van ingewikkelde familie- en andere verhoudingen.
Het geheel heeft een hoog Libelle-gehalte en hoewel er dus vast veel mensen zijn die plezier zullen beleven aan dit boek, haalt Nachtronde het niet bij boeken van de ‘bekende’ Scandinavische grootheden.