Ouders in de fout

Wat gebeurt er met een school als een leerling om zich heen begint te schieten? Wat gebeurt er met de leerkrachten, de leraren? Wat ís er gebeurd met die leerling, dat hij dat doet?
Allemaal vragen die Jodi Picoult in het intrigerende en niet-weg-te-leggen boek Negentien minuten oproept, en deels ook beantwoordt.
Jodi Picoult heeft zich diep ingelezen in alle akelige schietpartijen die zich de afgelopen jaren op Amerikaanse scholen hebben voorgedaan. Hieruit heeft zij bepaalde gegevens gehaald die zij voor haar fictieve schietpartij op een fictieve school heeft gebruikt. Het is goed dat wordt benadrukt dat het allemaal eigenlijk op waarheid berustende fictie is, want het verhaal is schrijnend echt.
Hoofdpersonen in dit verhaal zijn Alex Cormier, rechter, haar dochter Josie, 17 en Peter Houghton, de schutter, en zijn moeder Lacy, verloskundige. Jodi Picoult werkt veel met flash-backs over de relatie tussen deze mensen, zonder de spanning uit het verhaal te halen (altijd het gevaar bij veel flash backs). Ooit, zeventien jaar geleden, was Lacy nét bevallen van Peter toen ze in haar praktijk Alex leerde kennen. Alex, die als 24-jarige zwanger was van een veel oudere docent die niet met haar wilde trouwen en die geen flauw idee had hoe je een kind moest opvoeden. Lacy is verloskundige en denkt verder ook wel ongeveer te weten hoe het moet.
Jodi Picoult maakt in haar verhaal pijnlijk duidelijk hoe ouders zich kunnen vergissen; hoe er een enorme communicatie- en generatiekloof kan liggen tussen mensen die al jaren hetzelfde huis delen. Hoe bepaalde signalen volkomen verkeerd geïnterpreteerd kunnen worden. Peter is een kéurige jongen, die altijd beleefd is en altijd netjes zijn huiswerk maakt. Dat hij ondertussen op school en daarbuiten van jongs af aan in een hel leeft, realiseert Lacy zich niet. Peter wordt elke dag gepest, en niet zo’n beetje ook. Maar Lacy ziet het niet en Peter wil ergens ook niet dat ze het ziet. Hij heeft maar één vriendin en dat is Josie. Helaas is Josie op een leeftijd dat zij zich meer aantrekt van ‘wat anderen vinden’ en dus sluit ze zich aan bij een groepje zeer populaire kinderen. Peter is alleen.
Peter besluit het niet langer te nemen en in een vlaag van woede, die 19 minuten duurt, schiet hij een groot aantal leerlingen dood en verwondt hij er nog meer.
Negentien minuten is spannend en intrigerend maar ook gevoelig en bij tijd en wijle diep triest. Elke hoofdpersoon komt door de vaardige pen van Picoult tot leven. De personen blijven je bij. Het boek blijft je bij. Dat is wat goede boeken met je doen.